అందులో భౌతికంగా సూర్యుడంటే మనపైన ఆకాశంలో కనిపించే సూర్యమండలమే. ఆ ప్రకాశమే మనకు తేజోబన్నాలను ప్రసాదించి మన జీవిత యాత్ర నడుపుతున్నది. జగద్బాంధవుడు జగచ్చక్షువూ అయిన ఆ సౌర తేజస్సుకే మనమంతా ఋణపడి ఉన్నాము కాబట్టి దానినే ధ్యానించి దాని వెలుగులో సత్కర్మలన్నీ ఆచరించి జీవితం సార్ధకం చేసుకోవాలి. ఇతి భౌతికమైతే ఆధ్యాత్మికమైన స్థాయి మరొకటున్నది. అక్కడ సూర్యుడంటే మండలం కాదు. మానవుడి బుద్ధి. మన బుద్ధే సూర్యుడు. అందులో నుంచి ప్రసరించే కిరణాలు మన ఆలోచనలు. కాని అవన్నీ వరేణ్యం కావు. వరణీయమంత కన్నా కావు. చాలావర కసుర భావాలే ఏర్పడుతుంటాయి మనసులో. అందులో దైవ సంపదకు చెందిన సాత్త్విక భావాలేవో అవే అలవరుచుకోవాలి మనం. అదే వరణీయం. అలాటి సాత్త్విక భావంతో మనసు నిండిపోతే ఆసురమైన భావాలే వున్నాయో వాటినీ దైవ సంపదే ధియో యోనః ప్రచోద యాత్. బయటికి త్రోసి పారేయగలదు. అలా భావన చేయాలి సాధకుడు. చీకటి పొరలను వెలుతురు త్రోసి వేసినట్టు అసద్భావాలను సద్భావన త్రోసి వేస్తున్నట్టు భావించటమే ఆధ్యాత్మికమైన అర్థం.
పోతే ఇవి రెండూ గాక మరొక మూడవ భూమిక ఉన్నదది ఆధి దైవికం. అందులో సవిత అంటే సూర్యుడూ కాదు. బుద్ధీ కాదు. వాటి రెండింటికీ అతీతమై రెండింటినీ వ్యాపించిన ఆత్మ తత్త్వం. తత్తనే మాట కదీ అసలైన అర్థం. అదే సవిత - ప్రసవిస్తుంటుంది.
Page 30
