ప్రస్థానత్రయ సారం
బ్రహ్మశ్రీ యల్లంరాజు శ్రీనివాసరావు
భగవద్గీత
13. క్షేత్ర క్షేత్రజ్ఞాధ్యాయయోగం
అయితే ఇలాటి దివ్య దృష్టి మనకు ద్వైతదృష్టి ఉన్నంత వరకూ అలవడట మసాధ్యం. ద్వైతదృష్టి అంటే భేద దృష్టి. ఇది క్షేత్రం. అది క్షేత్రజ్ఞుడనే భావం. క్షేత్రజ్ఞుడంటే అన్నింటినీ దర్శించే జ్ఞానం. క్షేత్ర మంటే దానికి గోచరించే జ్ఞేయ ప్రపంచం Objective Field. రెండూ కలసి ఒకటే వాస్తవానికి. ఆ ఒకటీ క్షేత్రం కాదు - క్షేత్రజ్ఞుడు. మరి క్షేత్రమో. అది ఏదో గాదు - ఈ క్షేత్రజ్ఞుడి విభూతి. దాని వ్యక్తమైన రూపమే. క్షేత్రజ్ఞుడంటే ఆత్మ చైతన్యం. అది దానిపాటికది నిరాకారం. అవ్యక్తం. అదే సాకారంగా వ్యక్తమయి కనిపిస్తే దాన్నే మనం క్షేత్రమంటున్నాము. ఆకాశం మొదలు మానవుడి మనస్సు దాకా అంతా క్షేత్రమే. ఈ క్షేత్రం క్షేత్రజ్ఞుడి ప్రభావమే గనుక అన్యం గాదు. అదే ఇది. ఇదే అది. సచయో యత్ప్రభావశ్చ అని ఒక్క మాటలో బయటపెట్టాడీ రహస్యం వ్యాస భగవానుడు. అందులో యః అంటే ఆత్మ. ప్రభావః అంటే దాని విభూతి అయిన ఈ అనాత్మ ప్రపంచం. విభువును విడిచి విభూతిని, విభూతిని వదలి విభువును పట్టుకోరాదు. అది ద్వైతం. రెండూ కలిపి క్షేత్రజ్ఞుడి స్వరూపంగా దర్శిస్తే అది అద్వైతం. క్షేత్రంలో అంతర్బహిశ్చ క్షేత్రజ్ఞుడే వ్యాపించి ఉన్నప్పుడిక క్షేత్ర మెక్కడిది. క్షేత్రంగా కూడా కనిపిస్తూన్న దదే నని ఏకస్ధం చేసి చూడాలి. అదే బ్రహ్మానుభవం అని చాటుతున్నది గీత. Objective Field.