ప్రస్థానత్రయ సారం
బ్రహ్మశ్రీ యల్లంరాజు శ్రీనివాసరావు
భగవద్గీత
12. భక్తి యోగం
అయితే మరి ఎలా చూడాలి. ఎలా అలవరుచుకోవాలి ఆ దివ్య దృష్టి. అనన్యమైన భక్తి యోగం తోనే అలవడుతుందా దృష్టి. అన్యమైన దాత్మ కన్నా వేరొకటి లేదనే భావనే అసలైన భక్తి. మనోవాక్కాయ వ్యాపారలన్నీ ఆ ఒకే ఒక భావనలో చేరి పోతే, అదే నిత్యమూ నిలిచి ఉంటే రాగద్వేషాది వికల్పాలన్నీ వాటి పాటికవి లయమయి - ఒకే ఒక నిర్వికల్పమైన ఆత్మ స్ఫురణగా మారి అనుభవానికి వస్తాయి. అప్పుడిక దేని వైపూ మొగ్గు చూపదు వాడి మనస్సు. అంతా తానే - తానూ తానే, తనదీ తానే. ఇదే అనన్యమన్నా, భక్తి అన్నా. విభక్తి కానిది భక్తి. విభక్తి అంటే వేరయి పోవటం. అది కాదన్నప్పుడు ఏకంగా కలిసిపోవటమన్న మాట. భక్తి అనే మాట కదే శబ్దార్ధమసలు. అప్పుడిక దేశ కాల వస్తువు లెన్ని వందలు వేలు కనిపించినా భయపడడు మానవుడు. అవన్నీ ఆత్మ స్వరూపం తాలూకు విలాసమే గదా అని బరవసా పడి చూడగలడు. ఇదే దివ్య దృష్టి. స్వార్జితమిది. ఒకరి నడిగి తెచ్చుకొన్న ఎరవు సొమ్ము గాదు. తొలగి పోతుందనే భయం లేదు.