అష్టమూర్త్యాత్మకమైనా అదే. అమూర్తమైనా అదే. స్వరూపంగా భావిస్తే అమూర్తం. విభూతిగా దర్శిస్తే అష్టమూర్త్యాత్మకం. ఇలా రెండు భూమికలలో విభక్తమై భాసించటమే లీల. శివమైన లీల. గనుక శివలీల. దాన్ని దర్శించి శివసాయుజ్యాన్ని పొందగలగటమే మానవ జీవిత లక్ష్యం. ఐతే అది క్రొత్తగా సాధించేది కూడా కాదు. మొదటి నుంచీ మనకు స్వభావ సిద్ధమనే చాటి చెప్పారు పెద్దలు. కంఠచామీకర న్యాయంగా మరచిపోయిన మన శివ స్వరూపాన్నే మరలా మనం గుర్తు చేసుకుంటున్నాము. అంతమాత్రమే. మరచి పోవటాని కేమిటి కారణం ? ప్రాపంచికమైన మానవుడి కామం. అది ఆ శివతత్త్వానికి దూరం చేస్తున్నది మనలను. దానికి మారుగా ఈ ప్రమథ గణానికి ఆధిపత్యమిచ్చి శివత్వానికి మారుగా శవత్వాన్ని ఆపాదించింది. కనుక ఈ కామ పిశాచాన్ని దగ్ధం చేసి ప్రపంచంగా కాక దీన్ని మన చైతన్య విభూతిగా దర్శించాలి. ఆ దర్శనమే మోక్షం. శివుడు తన నేత్రాగ్నిలో కాముణ్ణి దహించివేసి తదీయభస్మం విభూతిగా తన శరీరంలో అలదుకున్నాడని వర్ణించిన పౌరాణికమైన గాధ ఈ గొప్ప రహస్యాన్నే మనకు చాటి చెపుతున్నది. ఇలా భావన చేసిన మానవుడు కామదహనం చేసి తానూ కామేశ్వరుడై కామేశ్వరి అయిన తనశక్తిని తనకు వశం చేసుకొని పశుత్వం నుంచి విముక్తుడై పశుపతిత్వాన్ని అందుకోగలడు. పాశుపతమైన ఈ దీక్ష మనకుంటేచాలు. పశుపతి అనుగ్రహమెప్పుడూ మనకు లభిస్తుంది. తిరోధాన, అనుగ్రహాలు రెండూ ఆయన చేతిలో ఉన్నాయి. తిరోధానంతో శివుడే జీవుడయ్యాడు. అనుగ్రహంతో మరలా జీవుడైన తానే శివుడై భాసించాడు. ఇదే శివ లీలా వైభవం.
Page 89
