పోతే మన దలాంటిది కాదు. నేనేమిటి ? నాదేమిటి ? మరొక టేమిటి - ఏది స్ఫురిస్తే అదంతా నా స్వరూపమే - అదే సర్వత్రా పరచినట్టు కనిపిస్తూ ఉందని 'అహం' 'మమ'లు రెండూ రెండుగా కాక ఏకం చేసి అది నా స్వరూపమని ఆత్మ దృష్టితో చూస్తూ పోవటమే మన సాధన. ఆత్మను ప్రపంచంగా కాదు ప్రపంచాన్ని ఆత్మగా దర్శించాలి. పరమాత్మ ప్రపంచమైతే ప్రమాదం. ఏక మనేక మౌతుంది. నిరాకారం సాకారమౌతుంది. పరిపూర్ణం పరిచ్ఛిన్న మౌతుంది. అలా కాక ప్రపంచాన్నే పరమాత్మగా చూస్తే ఆ మూడు దోషాలూ తొలగి పోతాయి. ద్వైతంగా కాక అప్పు డద్వైతంగా అనుభవ మేర్పడుతుంది. ద్వైతానుభవమే అయితే అది ఇప్పుడే ఉంది మనకు. క్రొత్తగా దాని కోసం ప్రాకులాడటం దేనికి. ముందు చెప్పిన వన్నీ ఇలాంటి ద్వైత సాధనలే. కనుకనే అవి సమస్యకు పరిష్కారం కావు. పరిష్కార మిప్పుడు చెప్పిన అద్వైత సాధనే. ఇది జీవ జగదీశ్వరులను మూడింటినీ ఆత్మా కారంగా మార్చి చూపుతుంది కనుక పరిష్కారం ఇదే నని సిద్ధాంతం చేశారు మన పెద్దలు.
అది ఎలాగా ఆ ప్రక్రియ అని అడగవచ్చు. సాధకుల కోసం కొన్ని మాటలు. చెప్పవలసి ఉందిక్కడ. సామాన్య విశేషాలు రెండూ కలిసే ఉంటాయని మొదటి నుంచీ చెబుతూనే వచ్చాము. సామాన్య స్పర్శ లేని విశేష మంటూ ఏదీ లేదు. కాని మన దృష్టి ఎప్పుడూ విశేషానికే అలవాటు పడ్డది. అందుకే వాటిలోనే కూరుకుపోతున్నది. ఎంతెంత దిగిపోతుందో అంతంత సామాన్యానికి దూరమవుతూ ఉంది. సామాన్య మక్కడ లేక కాదు. వస్తుసిద్ధంగా ఉండనే ఉంది. ఎటువచ్చీ అది మనకు బుద్ధి సిద్ధం కావటం లేదు. బుద్ధి దాని మీద పడితే చాలు సిద్ధంగా ఉంది ప్రతి ఫలించటానికి. ప్రతి ఫలిస్తే చాలు బుద్ధి దర్పణం దానితో నిండిపోతుంది.
Page 151
