పోతే అది ఇక బుద్ధి కాదు. ఆత్మే. అది మహా సామాన్యం కాబట్టి లోపల ఆలోచన బాహ్యంగా పదార్థం అనే తేడా లేదు. మహా అయితే లోపల చిత్సామాన్యం వెలపల సత్సామాన్యం. దానితో దీన్ని చూస్తూ పోతాము కాబట్టి అది దీనిలో ఇది దానిలో కలిసి సచ్చిదాకారంగా ఒకే అఖండమైన అనుభవం కలిగి తీరుతుంది. అసాధ్యమేమీ కాదు. సొమ్ములన్నిటిలో బంగారమూ, పాత్రలన్నిటిలో మృత్తికా చూచినట్టే విశేష రూపంగా కనిపించే చరాచర పదార్ధలన్నిటిలో కేవలం స్థితి రూపంగా విస్తరించినట్టు చూడవచ్చు. ఆయా వ్యవహారాలు జరుగుతుంటే అచలమైన ఆ స్థితే చలిస్తున్నట్టు భావించాలి. జలంగా అచలం. తరంగంగా చలమని ఒక సముద్రాన్ని చూచినట్టే మనదేహం మొదలు ప్రపంచం వరకు అన్నింటినీ ఒకే ఒక అస్తి - భాతి అనే సూత్రంతో చేర్చి పట్టు కోవాలి. జారి పోతుంటే మరలా దానిలోనే చేర్చుకోవాలి. జారినప్పుడది విశేషంగా తోస్తుంది. జారకుంటే మరల సామాన్యం గానే మారి దర్శన మిస్తుంది.
అయితే ఎన్నో ఆలోచనలు, పనులు పెట్టుకొని వాటిలో నిరంతరమూ తల దూరిస్తే మాత్రం ప్రయోజనం లేదు. ధారణ చాలదు. కుంపట్లో వేసిన బొగ్గులు నిప్పు కావాలంటే నిప్పుకణిక శక్తిని మించి బొగ్గు లందులో పడకూడదు. పడితే బొగ్గులు నిప్పు కావటమలా ఉంచి నిప్పే బొగ్గుగా మారుతుంది. నామరూపాలు బొగ్గులు. అవి సచ్చి ద్రూపంగా మారాలంటే సచ్చిదాకార వృత్తిని దెబ్బ తీసేటన్ని వ్యాసంగాలు పనికిరావు. జీవనానికి కావలసిన పనులే పెట్టుకోవాలి సాధకుడు. మిగతా సమయమంతా ఆత్మాకార వృత్తి నవలంబించి కూచోవాలి. అప్పుడు దానికి బలం తగ్గి ఇది బలం పుంజుకోగలదు. మనం కూడా ఉత్సాహంతో ముందుకు సాగి పోగలం.
Page 152
