ఒక విధంగా సిద్ధ సాధన మిది. ఇంతకూ కొండను త్రవ్వి ఎలుకను పట్టి నట్టయింది మనం. మన స్వరూపాన్ని మనమే మరచి పోయి మరల మనమే దాన్ని ఫలానా అని గుర్తించాము. కనుకనే ఒక రహస్యం గుర్తుంచుకోవాలి మనం. అద్వైతంలో క్రొత్తగా ఏదో ప్రయత్నించి పట్టుకుంటామనే ప్రశ్నే లేదు. ఉన్నదేదో అదే ఉంది. లేని దసలు లేనే లేదు. లేనిదాన్ని లేదనుకోవటం - ఉన్న దాన్ని ఉందనుకోవటమే అద్వైతులు చెప్పే సాధన. మెడలో ముత్యాల హారం ఉన్నా గుర్తులేక ఎక్కడో తీసి పెట్టామని వెతుకుతూ వచ్చాము. చివరకయ్యో నామెడ లోనే ఉందని గుర్తించి వెతకటం మానేశాము. ఆత్మాన్వేషణ ఇలాంటిది. "ప్రాప్తస్య ప్రాప్తిః" అంటారు దీన్ని. పొందిన దాన్నే పొందటం. అలాగే “పరిహృతస్య పరిహారః” వదిలేసిన దాన్నే వదులు కోటం. అనాత్మ విషయం ఇలాంటిది. ఇది నాకు అన్యంగా లేకున్నా ఉందని భావించాము. పూల దండ కాలికి తగిలితే పామని ఉలికిపడ్డట్టు. దీపం వెలుగులో చూచి పాము లేదనుకొన్నట్టే మరల ఈ అనాత్మ జగత్తు లేదని గ్రహిస్తాము.
ఇంతకూ విషయ మేమంటే అనాత్మ ఉందనే భ్రమ ఒకటి ఆత్మలేదనే భ్రమ ఒకటి రెండూ భ్రమలే మనకు. ఇవి రెండూ పోనంత వరకూ సమస్య సమస్యే. పరిష్కారం లేదు. భ్రమ తొలగించు కోటమే పరిష్కారం. రెండింటిలో ఆత్మ లేదనే భ్రమే మొదట తొలగించు కోవలసింది. ఎందుకంటే ఒకటి పట్టుకొంటే గాని ఇంకొకటి వదిలేయటం సాధ్యం కాదు. కనుక ఆత్మను పట్టుకొనే ఆనాత్మ భావాన్ని కొట్టి వేయాలి. ఆత్మ నెలా పట్టుకోవటం ? నా స్వరూపాన్ని దేహాది సంఘాతంగా కాక సచ్చిదాకారంగా భావిస్తూ పోవాలి. అలా భావిస్తే మనసులో తదాకార వృత్తి ఏర్పడుతుంది. అది మహా సామాన్యం కనుక ఆ దృష్టితో చూస్తే దృశ్య ప్రపంచ మంతా తదాకా రంగానే మారి కనిపిస్తుంది.
Page 144
