సింహావలోకనము
ఈ ఆకాశం కూడా అక్కడి కాగదు. జడమైన దానికి స్వతసిద్ధి లేదు. కనుక శివ చైతన్య ప్రకాశాన్ని సూచిస్తుందది. పోతే ఆ ప్రకాశం చిద్రూపమే కనుక తన సిద్దికి మరొకటేదీ అపేక్షించదు. కనుకనే దానికి పరమార్ధమని పేరు వచ్చింది. పృథివ్యాధులైన అర్థాలన్నింటికీ పరమమైన అర్థం గనుక అది పరమార్థం. ఇలాంటి పరమార్థాన్ని ప్రతిపాదించే శబ్ద మెలాంటిది. అది కూడా పరమమైనదే. అదేదో కాదా శబ్దం. ఆకాశంలాగా నిరాకారమూ నిశ్చలమూ వ్యాపకమూ శివాకారమూ అయిన బుద్ధి వృత్తే. అందుకే దానిని పరావాక్కని పేర్కొన్నారు. ఈ విధంగా వాగర్థాలు రెండూ ఈ దశలో నిరాకారమూ వ్యాపకమే అవుతాయి కాబట్టీ ప్రకాశ విమర్శలనే రెండూ ఇక్కడ ఏకమే అవుతాయి. అంటే ఆ రూపంలో దాగి ఉన్న శివ శక్తులు రెండూ ఏకమేనని అర్థమౌతున్నది.
ఇదే జీవులందరూ ఎప్పటికైనా అందుకోవలసిన ఆఖరి దశ. ఇదే ముక్తి. ఇదే సిద్ధి. ఇది మనకు స్వాభావికమైనా అవిద్యా దోషంవల్ల తిరోహితమైంది. పునఃపునః విమర్శ రూపమైన బుద్ధితో అనుసరిస్తూపోతే పూర్ణ రూపంతో దర్శనమిచ్చి సాధకుణ్ణి అనుగ్రహిస్తుంది. నామ పారాయణమనే మాటకు కూడా అంతరార్థమేమిటో మనకప్పుడు తెలిసి పోతుంది. నామానికి ఏది పరమైన అయనమో అది నామ పారాయణం. అయనమంటే గమ్యం. పరమమైన గమ్యం మోక్షమే. మరి నామాలో. విమర్శ రూపమైన బుద్ధి వృత్తులే. అందులో పరమైన నామం చిదాకాశాన్ని విమర్శించే బ్రహ్మకార వృత్తి. దాని పారం ఆత్మకు అభిన్నమైన బ్రహ్మ తత్త్వమే.
Page 129
బ్రహ్మశ్రీ యల్లంరాజు శ్రీనివాస రావు