నాజూకైన భాషలో కప్పిపుచ్చటమో చేస్తాడేగాని పచ్చిగా బయట పెట్టడు. ఆహార నిద్రా భయములు సహజ ధర్మములు. మైధున మనే నాలుగో మాట కావాలని వదిలేశాడు. రాచకొమారు డాచమనము చేయనంటాడు. మూత్రోత్సర్గాని కెంత నాజూకైన మాట ఇది. కోతి దూలం సందులో వృషణం వ్రేలాడేలాగా కూచున్నదని చేప్పే చోట ప్రసిద్ధమైన ఆ ఆమాట వదిలేసి ముష్కమని ఒక క్రొత్తమాట ప్రయోగిస్తాడు. ఆఖరుకు మార్పుకోసమైనా మరోమాట వాడక అదే మాట మూడుసార్లు పేర్కొంటాడు. నైతికమైన దృక్పథం ఎంత ఉండాలి రచయితకు. మూలంలో ఉన్న అశ్లీల కథలనూ సందర్భాలనూ ఎన్నింటినో త్రోసి పుచ్చాడాయన. ఒక కోడి వచ్చి తిలలమీద మూత్రించిందని ఉంది మూలంలో. బాగుండదని కాళ్లతో జీరి చల్లులాడిందని మార్చాడు. చాకివాడు క్రొత్తగా పెండ్లయిన భార్యతో రమించి అలసి నిద్రించాడని ఉంటే ఒకనాడు వాడు మిగుల బట్టలు గుంజిన బడలికచేత నని మారుస్తాడు. ఇవి ఆశ్లీల నివారణకేగాక సందర్భాలకెంత సముచితంగా సహజంగా కూడా ఉన్నవో గమనించండి.
ఇలా చెబుతూ పోతే ఎన్నైనా ఉన్నాయి మెలకువలు. నాజూకులు. పరవస్తువారి రచనే అలాంటిది. అలాంటి వచన రచన తెలుగు భాషలో నభూతోన భవిష్యతి. గ్రాంధికమా వ్యావహారికమా అని కాదు. అంత సహజ సుందరమూ ఉజ్జ్వలమూ ఉదాత్తమూ అయిన గద్యమిక మనం చూడబోము. ఒక్కమాటలో చెబితే ఎంత సౌందర్యమో అంత ఔచిత్యమెంత ఔచిత్యమో అంత సౌందర్యం. ఒక్కమాట వేయటానికి లేదు, తీయటానికి లేదు, మార్చటానికి లేదు. వర్ణపద వాక్య ప్రకరణ ప్రబంధ శరీరమంతా వ్యాపించి ఉన్నవా రెండు గుణాలు. కథా కథనం, పాత్ర సృష్టి, రసపోషణ, భాషా వైభవం, ఏది చూసినా ఒకదానికొకటి సమఉజ్జీ. ఇంతెందుకు. ఒక లఘుపతనక హిరణ్యకుల పాత్రలు కాని ఆషాఢభూతి దమనకుల పాత్రలు గాని భారత రామాయణాది ఉద్గ్రంధాలలో ఎలాగో అలాగే చిరస్మరణీయంగా నిలిచిపోతాయి తెలుగువారి హృదయాలలో. వాటితోపాటు వాటిని చిత్రించి చూపే భాషకూడా అంతకన్నా బలంగా పట్టుకొంటుంది మన హృదయాలను. ఇది లక్ష్యలక్షణాలు రెండింటిలో ప్రదర్శించిన మన మనోనేత్రాన్ని ఆకట్టుకొన్న పరవస్తు చిన్నయ సూరి గారడీ మనమెప్పటికి మరచిపోలేము.
Page 223
బ్రహ్మశ్రీ యల్లంరాజు శ్రీనివాస రావు