ఇలాకాక ఈ సామాన్య విశేష పరంపర ననుసరిస్తూపోతే చివరకీ నామ రూపాదులన్నీ విశేషాలయిపోయి వీటన్నిటినీ సమానంగా వ్యాపించిన ఒక మహా సామాన్యం దర్శనమిస్తుంది మనకు. దానిని మించిన సామాన్యం మరొకటి లేదు కాబట్టి అది పర Supreme మన్నారు. మారకుండా నిలిచేది కాబట్టి తత్త్వ మన్నారు అయితే ఇవన్నీ మారి అది మారకపోవటమేమిటి. దాని స్వరూపమే అలాంటిది గనుక. ఏమిటా స్వరూపం. సచ్చిత్తులే దాని స్వరూపం. నత్తంటే ఉనికి. చిత్తంటే ఎఱుక. ప్రతి ఒక్క పదార్థామూ లోకంలో ఉంది, ప్రకాశిస్తుంది. ఉండకుంటే ప్రకాశించేది లేదు. ప్రకాశించకుంటే మనం దాన్ని గ్రహించేది లేదు. కాబట్టి మనమొక పదార్థాన్ని గ్రహిస్తున్నామంటే ఆ పదార్థంతో కలిపి సచ్చిత్తులను కూడా పట్టుకొంటున్నామనే అర్థం. అవి ఆ పదార్థం ఆది మధ్యాం తాలలో లోపలా వెలపలా ప్రతి అణువూ వ్యాపించే ఉండాలి. ఎక్కడ ఏ భాగం వ్యాపించకపోయినా ఆ భాగం మన మనసుకు రావడానికి వీలులేదు. అవి ఉంటేనే పదార్థం. లేకుంటే లేదు. అంటే ఏమన్నమాట. సచ్చిత్తులే ఉన్నాయి. వాస్తవానికి. అవే ఆయా పదార్థాల రూపంగా మనకు భాసిస్తున్నాయి. కనుక ఈ ఆభరణాలన్నీ బంగారమే గదా అని చూచే వాడికి ఆభరణ రూపాలన్నీ బంగారంలో లీనమయి కేవలం పచ్చగా మెరిసే ఒక బంగారమే ఎలా దృష్టికి గోచరిస్తుందో - అలాగే ఈ నామరూపక్రియలన్నీ కేవలం సత్తే గదా - చిత్తే గదా - అని చూడ గలిగితే చాలు. ఆకాశంలాగా మనలోపలా వెలపలా సర్వత్రా పరచుకొని ఒక వెలుగులాగా ప్రకాశించే స్ఫురణ Awareness ఒకటి మనకు తప్పకుండా సాక్షాత్కరిస్తుంది.
అప్పటికిక ఏదీ మిగలకుండా అన్నీ అందులో లయమయ్యేవే. దానికి నామరూపాలుండబోవు. నామరూపాలు లేకుంటే అది చలించే ప్రశ్న లేదు. అవ్యయమే అవుతుంది. అంతేకాదు. మిగతా భూతప్రపంచమంతా నశిస్తున్నా అది నశించదు. ఎప్పటికీ అదే రూపంలో ఉంటుంది. కారణం මයි విషయమేగాక మనకు విషయి కూడ. అంటే మనమే. మనం నశిస్తున్నామనే స్ఫురణకూడా మనకే రావాలి కాబట్టి నశించటమనే క్రియే అసంభవం. అదీ నా స్వరూపంలోనే చేరిపోతుంది. పోతే ఇక నాశమే లేదు. కనుకనే అది అభావం కాదు. భావం భావమంటే అది సిద్ధమేగాని మనం క్రొత్తగా సాధించేది కూడా కాదు. సాధన ఎంతవరకంటే ఉన్నదున్నట్లు మరలాదాన్ని మానవుడు జ్ఞాపకం చేసుకోవటమే. మరేదీ కాదు.
Page 113
