కర్మణ్య కర్మయః పశ్యేత్తన్నట్టు ఇలా ప్రతి ఒక్క కదలిక జీవితంలో ఆ పరమాత్మే అంతర్యామియై మనలను కదిలిస్తున్నాడని భావిస్తే చాలు. మనదేమీ లేదు. మనం చేస్తున్నా మనుకొంటున్నదంతా ఈశ్వరుడే మన ఉపాధి ద్వారా చేస్తున్నాడని ఒక అఖండమైన దర్శన మేర్పడుతుంది మానవుడికి. వ్యష్టి భావన సమష్టి భావనగా మారుతుంది. అలా మారిందంటే నహన్యతే న జీయతే. వాడికి జీవితంలో ఏ అపజయమూ లేదు. అంతా జయమే. అసలు అవిద్యాది పాపాలు కూడా అంటవు. వాటి పాటికవే పటా పంచెలయి పోతాయి. ఎటు వచ్చి మనలను ప్రతి దినమూ కలుసుకొంటున్న - మనలను మేల్కొలుపుతున్న - మన ప్రతి ఆలోచనా పనీ నడుపుతున్న మిత్రుడెవడో గాదు. పరమాత్మే నని గ్రహించాలి. మానవుడు.
అంతే కాదు. ఈ మిత్రుడు మనకెంత సన్నిహితంగా వచ్చి మనలను నడుపుతున్నాడో అంతగా ఈ బ్రహ్మాండాన్ని కూడా వ్యాపించి అన్నింటి స్థితి గతులనూ గమనిస్తూనే ఉన్నాడని కూడా అవగాహన చేసుకోవాలి మనం. అప్పుడాయన సవిత. నివేశ యన్న మృతం మర్త్యంచ. చరా చర పదార్ధాలన్నిటినీ ఏవి ఎక్కడ ఉండాలో ఎలా ఎండాలో నిర్ణయిస్తున్నాడు. దేవం వహంతి కేతవః ఆయనను సర్వత్రా చూపుతున్న వేవో గావు. ఆయన కిరణాలు. కిరణాలేవో గావు. మన చుట్టూ కనిపించే ఈ నామరూపాలే. ఇవే అన్ని వైపులా చెల్లా చెదరయి ఉన్నాయి.
Page 109
