మనకన్నా ముందుగా మార్గంలో కొందరు. బ్రూయా త్కశ్చిత్పధి స్థితః - మనం కూడా ఆ గుంపులో కలిసిపోవలసిన వాళ్ళమే. వాళ్లు మనకు కనపడకుండా దూరమైపోతుంటే కేక పెడుతుంటాము. ఏమని. అహమప్యాగమిష్యామి నేనూ మీతో వస్తానయ్యా కొంచె మాగండని. పృష్ఠతో భవతామితి - మీరు ముందు పోతుంటే మీ వెనకాలే నేనూ వస్తున్నానని ఎలా ఒక పాంధుడు కేక పెడుతుంటాడో – అలాగే మన పూర్వికులందరూ ఏదో లోకాంతరాలకు వెళ్ళిపోతుంటే కాలందీరి మనమూ వారి వెంటబడి పోతాము. అందరూ పోవలసిన వాళ్లమేగాని ఉండవలసిన వాడెవడూ లేడు.
వింటుంటే ఇది మనకెంతో గాబరాగా ఉంటుంది. ఎప్పుడోగాదిప్పుడే పోతామా ఏమనే నిరాశా భయమూ ఏర్పడుతుంది. కాని ఇందులో ఆంతర్యమేమంటే పోయేదాన్ని పట్టుకొని కూచున్నాము గనుకనే పోతున్నాము. అలా పోకుండా ఎప్పటికీ నిలిచి ఉండేదాన్నే పట్టుకోగలిగితే ఎక్కడికీ పోము. ఎప్పుడూ ఉంటూనే ఉంటాము. ఆ ఉండేదేదో గాదు. విశ్వవ్యాప్తమైన మన ఆత్మ చైతన్యం. అది ఇప్పుడు మన దగ్గరే ఉన్నది. మనమే, అయినా ఆ గొప్ప సత్యాన్ని మనం విస్మరించాము. విస్మరించి యావజ్జీవమూ మనలను గాక మనదాన్ని మనమని భావించి దానితో సతమత మవుతున్నాము. చివరకది కనుమరుగైతే మనమూ దానితో పాటు కన్ను మూస్తున్నాము. అయితే మనది కూడా మన విభూతే నన్నారు గదా. మన విస్తారమే గదా అది. తప్పేమి టంటారా. నిజమే. తప్పు లేదు.
Page 50
