యధాకాష్ఠంచ కాష్ఠంచ సమేయాతాం మహార్ణవే
సమేత్యచ వ్యపేయాతాంకాల మాసాద్యకంచన - 13
ఏవం భార్యాశ్చ పుత్తాశ్చ జ్ఞాతీయశ్చ ధనాని చ
సమేత్య వ్యవధానంతి ధ్రువో హ్యేషాం వినాభవః - 14
అసలు కాలప్రవాహంలో అందరమూ కొట్టుకొని పోతున్నప్పుడెవరి కెవరు. కాతే కాంతా కస్తే పుత్ర అన్నట్టు ఎవరికి వారే. ఒంటిగా వచ్చాడు. మానవుడొంటిగా వెళ్లిపోతున్నాడు. ఎక్కడి నుంచి వచ్చాడో తెలియదు. ఎక్కడికి వెళ్లుతున్నాడో అదీ తెలియదు. మధ్యలో ఒకరినొకరం కలుసుకొని వీళ్లు నావాళ్లు వీళ్లను విడిచి ఉండలేమని పిచ్చి అభిమానం పెంచుకొని బ్రతుకుతుంటాము. ఉన్నట్టుండి విడిపోతే విస్తుపోయి చూస్తుంటాము. కొన్నాళ్లు బాధపడతాము. చేసేది లేక మనకు మనమే సమాధానం చెప్పుకొని మరలా దాని ఊసే ఎత్తక మనపాటికి మనం బ్రతుకుతుంటాము. చివరకు మనమూ కాలం దీరిపోతే మనలాగే ఇతరులూ అలాగే భావించి వారి బ్రతుకు వారు బ్రతుకుతుంటారు.
ఇదంతా కాలప్రభావమే గాని మరేదీ గాదు. యధాకాష్ఠంచ కాష్ఠంచ సమేయాతాం మహార్ణవే ఒక మహాసముద్రంలో అటునుంచి ఒకటి ఇటునుంచి ఒకటి రెండు కొయ్యపలకు లెక్కడి నుంచో కొట్టుకు వస్తాయి. వచ్చి ఒకదానితో ఒకటి కలుసుకుంటాయి. కలుసుకొని అలాగే ఉంటాయా. ఉండవు. ఉన్నా ఒక క్షణకాలమే. మరుక్షణం విడిపోయి ఆ తరంగ వేగాని కెక్కడ పోతాయో ఏమయిపోతాయో చెప్పలేము. ఆ కలుసుకోట మేమిటో ఈ విడిపోవట మేమిటో. అంతా దైవఘటన. అవి బుద్ధిపూర్వకంగా వచ్చి కలిశాయా.
Page 43
