మరణమే సహజం. బ్రతకటమే అసహజం. జీవితమంతా వ్యాపించి ఉంది మరణ మనేది. అలా కాకుంటే పురిటిలో పోతున్నాడొకడు. బాల్యంలో పోతుంటారు. యౌవనంలో పోతారు. వార్ధక్యంలోనూ పోతారు. ఎప్పుడు ప్రారబ్ధం తీరితే అప్పుడే పోతారు. అది ఎప్పుడో ఎవరికి తెలుసు.
కనుక సహైవ మృత్యుర్ర్వజతి - ఎక్కడికైనా మనం నడచిపోతుంటే ఒంటరిగా పోతున్నామనుకో నక్కరలేదు. తోడున్నా రొకరు. అది మృత్యువు. మనతో పాటే వస్తుంటుందది. అదృశ్యరూపంగా. అలాగే సహమృత్యుర్ని షీదతి - వెళ్లి ఎక్కడైనా ఎవరింట్లోనైనా కూచున్నా మనుకోండి. మనతో పాటది మన పక్కనే కూచొని ఉంటుంది. అంతేగాదు గత్వాసుదూర మధ్వానం – ఎంతో దూరం మనమే దేశానికైనా ప్రయాణం చేస్తూ పోతా మనుకోండి. మన పక్క సీటు ఖాళీగా ఉన్నా లేకున్నా అదీ వచ్చి కూచుంటుంది మనతోపాటు. అసలు ఖాళీగా ఉండనే అక్కరలేదు. మనం కూచున్న సీటులోనే తానూ ఆసీనురాలై ఉంటుంది కానరాకుండా. అంతేనా. మరలా మనం తిరిగి స్వదేశానికి వస్తాముగదా. అప్పుడు సహమృత్యు ర్నివర్తతే అప్పుడూ మృత్యువును వెంటబెట్టుకొనే వస్తాము. ధర్మరాజు వెంట కుక్కలాగా అది మనలనెప్పుడూ ఎడబాయదు.
అసలింత ఎందుకండీ. జీవి పుట్టినప్పటి నుంచీ గిట్టి నేల మీద పడేవరకూ ప్రతిక్షణమూ మరణిస్తూనే ఉన్నాడు. మరణమంటే మార్పేగదా. మారనిచక్షణ మేముందో చెప్పండి. మనసులో ఆలోచనలు అనుక్షణమూ మారుతూనే ఉంటాయి.
Page 33
