పడితే ఎవణ్ణి చూచి వాడే బాధపడాలి. అయ్యో ఎంత బతుకు బతికినా ఎప్పుడో ఒకప్పుడు నేనూ పోవలసిందేనే నా తండ్రులూ తాతలూ పోయారు గదా నేను మాత్రమెంత కాలముంటాను. పోక తప్పదే. ఎలాగబ్బా తప్పించు కోటమని ఎప్పుడూ నిన్ను గురించి నీవీ ఆలోచించుకోవాలి. అలాకాక రోలు పోయి మద్దెలతో మొరపెట్టినట్టు ఇతరుల రాకపోకలను గూర్చి ఆరాడపడి ఏమి సుఖం. ఆరుస్తావా తీరుస్తారా. ఆర్చే తీర్చేలాగా అయితే వారూ నీవూ ఎవరూ చావగూడదు మరి. అలాటి భాగ్యమెప్పుడబ్బా ఈ జీవులకు. ఆయుస్తే హీయతే యస్య బ్రతుకుతున్నారని పేరేగాని నీవీ బ్రతుకుతున్న కాలమంతా ఏ క్షణాని కాక్షణం తగ్గిపోతూనే ఉంది - క్షీణిస్తూనే ఉంది - నశిస్తూనే ఉంది. చివరకు అంత్యకాలం దగ్గరపడితే ఈ లోకానికే వీడ్కోలు చెప్పక తప్పదు. స్థితస్యచ గతస్యచ నీవొక చోట నిలదొక్కుకొని అక్కడే కూచున్నా పోక తప్పదు. అలాగే యాత్రలూ జాతలరని చెప్పి దేశ దేశాలూ తిరుగుతున్నా తప్పదు. నిలుచున్నా కూచున్నా తిరుగుతున్నా తిరగకున్నా సమయం వస్తే మూటా ముల్లే సర్దుకొని బయలుదేర వలసిందే.
ఇది వ్యావహారికమైతే ఇక పారమార్ధికంగా మనం చెప్పుకోవలసిన భావమేమంటే నీకు మృత్యువు ఒక గడువు పెట్టింది. ఇంతకాలం నీకు వ్యవధి ఇచ్చాను అంతవరకూ నీవు బ్రతుకుతూ పో. కాని ఈ బ్రతుకెందుకో దీని ప్రయోజన మేమిటో అది గుర్తించి దానికి తగిన కృషి చేసి తరించమని మౌనంగా నిన్ను హెచ్చరిస్తున్నది.
Page 31
