ఆ పండుకూ భయం లేదా చెట్టుకంత కన్నా భయంలేదు. అది ఆ పండుకు మరణం కాదు. మరి ఒక జన్మ. ఎలాగంటే దానిలోని విత్తనాలు నేల లోపలికి వెళ్లిపోయి వర్షం పడగానే మరలా మొలకెత్తి మొక్కై మానై కొమ్మై కాయై మరలా పండుగా తయారవుతుంది. ఇది దానికెలా పునర్జన్మో అలాగే మనకూ మరణం కాదిది. మరలా జన్మకే దారి తీస్తుందీ మరణం.
అయితే ఒక మాట. ఒక పిందెగానో కాయగానో ఉన్న దశలో అది రాలిపడితే సుఖం లేదు. పక్వమైతేనే సార్థకం. అలాగే మానవుడు యధా జాతు డనిపించుకో కూడదు. విద్యాబుద్ధులు గడించి సత్కర్మ లాచరించి దాని సంస్కారంతో బుద్ధి బాగా పరిపక్వమై నిష్క్రమించాలి ఈ శరీరం నుంచి. అలా నిష్క్రమించినప్పుడే మరుజన్మలో ఉత్తమ జ్ఞానమూ ఉత్తమ సుఖానుభవమూ పొందగలడు. అంతకంత కాయా జన్మలలో అభ్యుదయాన్ని సాధించి ఉత్తమోత్తముడుగా రాణించగలడు.
ఇలా ధార్మికంగానే గాక ఆధ్యాత్మికంగా చూచినా ఇందులో ఎంతో గంభీరమైన భావమిమిడి ఉంది. ఇక్కడ చెట్టనేది ఈ సంసారమే. లేదా పిండాండమైన ఈ శరీరమైనా కావచ్చు. ఇందులో పక్వమైన ఫలం బ్రహ్మ జ్ఞానమార్జించి అందులో పండిపోయిన మానవుడి మనస్సే. నిర్వికల్పమైన ఆ మనస్సు కేవల మఖండమైన నిరాకారమైన సర్వవ్యాపకమైన ఆత్మ స్వరూపమే కాబట్టి నాన్యత్ర మరణాద్భయమ్ - నేనెక్కడో పడిపోతున్నానే మరణిస్తున్నానే అనే చింతలేదు.
Page 22
