పోతే ఇవి రెండూ ఏది అనుభవిస్తున్నదో అది వీటి రెండింటినీ వ్యాపించి ఉండాలి గాబట్టి అది ఇలా తెగిపోదు. అంటే దానికి వీటిలాగా అంతం లేదు. ఏదది. మన స్వరూపం. మన స్వరూపం మన జ్ఞానమే. జ్ఞానమే వృద్ధి క్షయాలనూ యోగ వియోగాదులనూ అనుభవిస్తున్నది. అనుభవించాలంటే అది వీటికంటే ముందే సిద్ధమై ఉండాలి. అది ముందుంటేనే తరువాత వీటి అనుభవం. అనుభవం పూర్తి అయిన తరువాత అవి పోయినా కూడా ఇది ఉండితీరాలి. లేకుంటే మరలా ఇంకొకటి దాని అనుభవానికి రావటానికి వీలులేదు. కాబట్టి ఆది మధ్యాంతాలలో అనుభవించే జ్ఞానమొకటి ఈ ద్వంద్వాల ననుభవిస్తుండాలంటే దానికంత ముండరాదు. అంతం లేదంటే అనంతమది. అదే జ్ఞానమదే స్వరూపమదే ఆత్మ. అది ఇప్పుడు మన శరీరం మేరకే చూచి దానికి కూడా అప్పుడప్పుడంత మున్నట్టు మనం భ్రమపడవచ్చు. అది వృత్తిరూపమైన విశేషజ్ఞానం. సాక్షిరూపమైన సామాన్య జ్ఞానం కాదు. ఇప్పుడనంతమని మనం చెప్పుకొంటున్నది ఆ సామాన్య జ్ఞానం. అది ఈ వృత్తి జ్ఞానాన్నీ ఇందులో ప్రతిఫలించిన ఆయా నామరూపాలనూ కూడా వ్యాపించిన జ్ఞానం కాబట్టి అదే మన అసలైన స్వరూపమని గుర్తించగలిగితే చాలు. సత్యం జ్ఞాన మనంతం బ్రహ్మ అన్న బ్రహ్మతత్త్వాన్నే అందుకోగలడు మానవుడు. అందుకొంటే సుఖదుఃఖాది ద్వంద్వాలేవీ అంటవు మనలను. ఇదీ ఇందులో ధ్వనిస్తున్న ఆధ్మాత్మిక భావం. మాత్రా స్పర్శాస్తు కౌంతేయ అనే గీతా శ్లోకాని కీ రామగీతా శ్లోకం మార్గదర్శకమని తోస్తుంది నాకు.
Page 20
