సాంఖ్య యోగము
భగవద్గీత 
అంచేత విద్ అనే ధాతువు కసలు మొదటి నుంచీ ఉన్న అర్థం దర్శనమే. తెలియటమని గాదు. తెలియటం పరోక్ష జ్ఞానమే. కనటమే అపరోక్ష జ్ఞానం. ఆత్మ అంటే ఏదో పరోక్షంగా ఎక్కడో ఉందని ఆలోచిస్తుంటాడు మానవుడు దాని వర్ణన వింటున్నంత వరకూ. అలా కాక ఆ వింటున్న ఆత్మ ఏదో గాదు ఆ లక్షణాలన్నీ ఉన్న ఆత్మ తానే తన స్వరూపమే నని ఎప్పుడు గుర్తిస్తాడో అప్పుడది వాడి కపరోక్ష మవుతుంది. అపరోక్ష మయిందో నేనే గదా. ఏ పని చేసినా చేయని వాడనని తన్నే అవిక్రియంగా దర్శించగలడు.
అలా దర్శించినవాడే పురుషుడు. పూర్ణత్వ మున్నవాడు. పూర్ణత్వమంటే తన స్వరూపాన్నే సర్వత్రా ఉన్నట్టు చూచేవాడు. సర్వత్రా అన్నప్పుడు చంపేవాడూ - చంపించేవాడూ చంపటమూ ఇన్ని రూపాలుగా కనపడదు. అంతా కలిసి తన స్వరూపమే. అదే ఇన్ని రూపాలుగా భాసిస్తున్నది. ఇదంతా నాదే - నేనేననే అద్భుతమైన ఒక అఖండానుభవం కలుగుతుంది. అయినా చంపటం తప్పు గదా అంటే అది తానుగా చేయటం లేదు గదా వాడు. చేయలేడు కూడా. మరా క్రియ ఏమిటి ఎవరు చేస్తున్నారు. ఇతరులు చేస్తుంటే వాడు సాక్షిగా చూస్తున్నాడు. వారజ్ఞానులు గనుక చేస్తారు. వీడు జ్ఞాని గనుక చూస్తాడు. నివారించవచ్చు గదా. నివారించ గలిగినంత నివారిస్తాడు. అలాకాకపోతే నివారించడు. కాకపోయినా ఈ సృష్టిలో అన్నీ మనకు కనపడే జరుగుతున్నాయా. కనపడకుండా ఎన్ని ఘోరాలు
Page 95
బ్రహ్మశ్రీ యల్లంరాజు శ్రీనివాస రావు