సాంఖ్య యోగము
భగవద్గీత 
మూకుమ్మడిగా వచ్చి పడ్డా ఆశ్చర్యం లేదు. అలాటి కష్టాలు దాపురించినప్పుడు అనుద్విగ్నమనాః - ఉద్విగ్నం కాదు వాడి మనస్సు. అంటే సంక్షోభం పాలుగాదు. అలాటి బలహీనత లేకుండా కాపాడుతుంది వాణ్ణి వాడి ఆత్మజ్ఞాన బలం. అనాత్మ కన్నా ఆత్మకు బలమెక్కువ. తనకంటే బలవత్తరమైనది ఎదురైతే అది తలవంచ వలసిందే. బలమెవ్వడు నీకు నాకు బ్రహ్మాదులకున్ అని ప్రహ్లాదు డన్నాడంటే వాడికేది ఇచ్చిందా ధైర్యం. ఇందుగల డందులేడని సర్వత్ర పరచుకొని ఉన్న ఆత్మ జ్ఞాన బలమే గదా.
దుఃఖం ప్రాప్తించి నప్పుడు కుంగిపోవటమే గాదు. సుఖేషు విగత స్పృహః - సుఖమను భవించేటప్పుడు పొంగి పోడుకూడా స్థితప్రజ్ఞుడు. అది కూడా ప్రమాదమే. ప్రమాదమంటే పరాకు చెందట Lack of attention మని అర్ధం. సుఖంలో దుఃఖంలో రెండు దశలలో కూడా మనసు పరాధీన మవుతుంది. పరవశమై పోతుంది. దుఃఖం ముంచుకు వస్తే దుఃఖాని కధీన మవుతుంది. సుఖంప్రాప్తిస్తే సుఖానికి వశమవుతుంది. అంతేగాని ఆ సమయంలో ఆత్మకు వశం కాదు. ఆత్మ తాలూకు స్మృతినే కోలుపోతుంది మనస్సు. దానితో సుఖదుఃఖాలు రెండూ ఆత్మనుంచి తప్పించి అనాత్మ క్షేత్రం వైపు లాగేస్తాయి దాన్ని. దానివల్ల అది సుఖదుఃఖాను భవంలో తలమునక లయిపోతుంది.
అలా తలమునక లయి పోనివాడే స్థితప్రజ్ఞుడు. ఆత్మజ్ఞాన మెప్పుడూ తొలగిపోదు వాడికి. సుఖదుఃఖాలు తొలగించినా తొలగదు. అంతేకాదు.
Page 167
బ్రహ్మశ్రీ యల్లంరాజు శ్రీనివాస రావు