రెండూ పరిపూర్ణమైతే కలియ నక్కరలేదు. పోతే ఒకటి అపరిపూర్ణమై, మరొకటి పరిపూర్ణ మయినప్పుడే కలయిక కర్ధముంటుంది. " పూర్ణస్య పూర్ణ మాదాయ పూర్ణమేవావశిష్యతే" అన్నట్టు దానిలాగా ఇది పూర్ణమై మానవుడికి పూర్ణమైన తత్త్వం అనుభవానికి వస్తుంది. అదే జీవిత సమస్యలన్నింటికీ ఏకైకమైన పరిష్కారం.
కాగా ప్రస్తుత మా అపరిపూర్ణ మేమిటి. అది అందుకోవలసిన ఆ పరిపూర్ణమైన తత్త్వ మేమిటని ప్రశ్న. అపరిపూర్ణమేదో గాదు. మానవుడి మనస్సు. ఈ మనస్సుకు గోచరించే ప్రపంచమూ అపరిపూర్ణమే. అంతేకాదు. వీటి కతీతమని భావించే ఈశ్వరుడూ అపరిపూర్ణుడే. కారణం. ఇవన్నీ విశేష రూపాలు Particulars. విశేషమెప్పుడూ పరిచ్ఛిన్నం Limited. వాటిని వ్యాపించిన సామాన్యమే Universal పరిపూర్ణం. ఒక విశేషం నుంచి మరొక విశేషం రాదు. సామాన్యంలో నుంచే అన్ని విశేషాలూ ఏర్పడతుంటాయి. దానితోనే నిండి ఉంటాయి. అందులోనే మరలా లయమయి పోతాయి. కనుక సామాన్యం కంటే విశేషాలు వేరు కావు. సామాన్యమే మన దృష్టికి విశేషరూపంగా భాసిస్తుంటుంది. సువర్ణాభరణాది దృష్టాంతాలలో ఇది మనం చక్కగా అర్ధం చేసుకోవచ్చు. ఇంతకూ సామాన్యమే వస్తువు Reality. విశేషాలన్నీ దాని ఆభాసే Appearances కాబట్టి అపరిపూర్ణ మేదీ కాదు. అంతా పరిపూర్ణమే.
ప్రస్తుత మీ జీవజగదీశ్వరులనే మూడూ విశేషాలు గాబట్టి వాటిపాటి కవి అపరిపూర్ణం. ఎలాగంటే జీవుడంటే అది చిద్విశేషం. Particular Phase of consciousness దానికి గోచరించే జగత్తు సద్విశేషం. పోతే ఈశ్వరుడు గోడమీది పిల్లి. చిద్విశేషమైతే జీవుడి పక్షం. సద్విశేషమైతే జగత్తు పక్షం. ఇలా మూడూ విశేషాలైతే ఇక వీటన్నిటినీ వ్యాపించిన సామాన్య మేమిటి. 'అహమస్మి' నేనున్నాననే స్ఫురణే అది. నేను ఫలానా అనుకోవటం కాదు.
Page 81
