పెద్ద తన మనేది ఆత్మ విశ్వాసంతో తనకై తాను చాటుకొనే ధైర్యమైనా ఉండాలి లేదా తనంత ప్రజ్ఞావంతుడు తన తెలివి తేటలను గుర్తించి తనకు ప్రసాదించినదైనా కావాలి. ఇవి రెండూ ఒక గూడాయి మనపెద్దన గారికి. రాయల వారి నిండు కొలువులో పెద్దన బోలు సత్కవులు పృధ్విని లేరని నీ వెరుంగవే - పెద్దనకీ దలంచినను పేరిమి నాకిడు కృష్ణ రాష్ట్రపా అని ముక్త కంఠంతో తన ఘనతను నిర్భయంగా చాటుకున్నాడు. అలాగే రాయలు గూడా తాను సాహితీ సమరాంగణ సార్వభౌముడై కూడా కవితా సామ్రాజ్యాని కంతటికీ ఆయననే ఏకైక సామ్రాట్టుగా పట్టాభిషిక్తుణ్ణి చేశాడు. మరి ఆనాటి రాయల ఆస్థాన కవులు గూడా ఆయనకు జరుగుతూ ఉన్న మర్యాద నే మాత్రమూ కాదనలేక పోయారు. వారు కూడా ఆయన ఎలాంటి పండితుడో ఏ స్థాయి నందుకున్న కవో అద్భుతంగా గ్రహించి ఉంటారు. అది కూడా అక్కడక్కడ పెద్దన గారి మాటలలోనే మనకు ధ్వనిస్తుంది. తజ్ఞ పరిషద్వి జ్ఞాత అని - ఊహ తెలియం గల అని ఒప్పు తప్పరయు రసజ్ఞులని ఇలాంటి వాక్యాలన్నీ ఆయన నోట ఆపాతతః దొరలినా అవి అన్నీ మనకు ప్రబలమైన సాక్ష్యాలే సందేహం లేదు.
ఈ విధంగా పెద్దన గారి పెద్దతనం అప్రతిహతంగా సాగిపోయింది. అంతే కాదు. సర్వతో ముఖంగా సాగిన ఆ పెద్దరికాన్ని అంతటినీ మూట గట్టి అందించే మాటలాగా కనిపిస్తుంది శ్రీ కృష్ణ దేవరాయ లాయనకు ప్రసాదించిన “ఆంధ్ర కవితా పితామహ” అనే అద్వితీయమైన బిరుదం. అసలా పేరుతో పిలవటమంటే రాయల కెంత ప్రీతో పిలుపించు కోవటమంటే అల్లసాని వారి కంత భ్రాంతి. కనుకనే హితుడవు చతురవ చోనిధి - వతుల పురాణాగ మేతి హాసక థార్థ - స్మృతి యుతుడ వాంధ్ర
Page 57
