వాడి దాడికి మనవాళ్ళు భీతాహం చెందకుండా తాము దయతో కాపాడమని వేడుకొంటున్నాను. ఎంత మాటో చూడండి ఇది. అసలు శ్రీకృష్ణుడు దివ్య ప్రభావ సంపన్నుడు. దూరంగా ఉన్నాతన ప్రభావం చేతనే ఎలాంటి విపత్తునైనా చిత్తుచేయగలవాడు. పైగా బలరామాదుల వంటి మహాబల సంపన్నులున్నారు శత్రువుల నెదుర్కోటానికి. ఉద్భవుడొక ఆచార్యపురుషుడు. యుద్ధం చేయటానికి కాదు గదా చూడటానికైనా ఓపిక ఉందోలేదో. అలాంటివాడు పౌండ్రకుణ్ణి ఎదిరించేదేమిటి - బంధువులను కాపాడటమేమిటి. శ్రీ కృష్ణుడి కామాత్రం తెలియదా - తెలియక గాదు. అది ఒక గురుస్థానాని కియ్యవలసిన గౌరవం. అది శిష్యునికే ద్విగుణీకృతమైన గౌరవాన్ని ఇస్తుంది. మన మెంత పెద్దవాళ్లమైనా మనపెద్దవాళ్లనెలా చూడాలో వారి పట్ల ఎలా నడుచుకోవాలో జగద్గురువై కూడా గురుపూజ గావించే గోపాలుని ప్రవర్తనలోనే లోకానికి చాటుతున్నాడు. మహాకవి.
29. ఇలాంటిదే మరొక సందర్భం చూడండి 'నతి చేసె వైన తేయుడు సత్యయుఁబతియుE'
సత్యాకృష్ణులు స్వర్గసీమకు పయన మయినారు. గురుత్మంతుడు మోసుకొని పోతున్నాడు. ఆవేశంతో చాలా ఎత్తున ఎగిరిపోయే ఆ గరుడుడికి ఎదుట సౌరరథం ముందు భాగంలో ఆసీనుడైన తన అన్న అనూరు డెదురుపడ్డాడు. వెంటనే అన్నగారనే గౌరవానికి సూచకంగా తల వంచి పోయే నెపంతో నమస్కారం చేశాడు. అతడు కూడా రథాశ్వాలను తోలే నెపంతో ముందుకు వంగి తమ్ముడికి ప్రతినమస్కారం చేశాడు.
Page 46
