అందుకే కాబోలు 'అక్కౌండ నొక్క' అని గట్టిగా నొక్కి మాటాడుతున్నాడు. పెద్దనకవి.
19 పెద్దన గారు చేసిన ఇంత చిన్న వర్ణన లోనే పాఠకుని చిత్తాని కెలాంటి అభిరుచి రేకెత్తుతున్నదో పరికించండి. దానితో ఇంకా కవి ఏమి చెబుతాడో ఎలా వర్ణించబోతాడో చూతామనే ఒక కుతుహలంతో పరవళ్ళు తొక్కుతుంది సహృదయుడి హృదయం. దానినింకా ఉఱ్ఱూత లూగిస్తున్నాడు తదనంతర పద్యంలో మహాకవి.
తెల తెల వేఁగిన నగ్గిరి
జల జల ప్రవహించు సెలల చప్పుళ్ళు శిఖా
వలకులకల కేకాకల
కలములుగల తల పొలంబు కనుగొను వేడ్క
రాత్రి అంతా వర్షం కురిసి తెల్ల వారగానే వెలిసి పోతుంది. వెలిసిన తరువాత ఆ తొలి సంజ వెలుగులో మెరిసిపోయే ఆ కొండ పరిసర దృశ్యాల్ని మన మనో నేత్రాలకు మరలా చిత్రీకరిస్తున్నాడు కవి - తెల తెల వేఁగిన దఁట రాత్రి. అది తెల తెల కాగానే జల జల మని క్రిందికి దూకే సెలయేళ్ళ చప్పుళ్ళు చెవిలో బడుతున్నవట. మరి ఆ సెలల ప్రక్క నిలబడి చక్కగా పురులు విప్పి నాట్యం చేస్తూ మధ్య మధ్య క్రేంకారాలు చేస్తున్న వట మయూరాలు. అలాంటి పొలాన్ని ఒక మారు తిలకించాలని ముచ్చట పడ్డాడు. స్వరోచి. స్వరోచి పడ్డాడో లేదోగాని కావ్య సుధావీచులలో తేలియాడే రసజ్ఞసితరోచులు మాత్రం ఈ ప్రకృతి రామణీయక వర్ణనకలా పడక పోరు. సాహిత్య రంగంలోని అభిరుచి అంటే అలాంటిది.
Page 34
