అందులో ఏదో ఒకటి అలవోకగా తీసుకొని వ్రాయవచ్చు. కాని అలా వ్రాసుకొంటూ పోవటంలో వైశిష్ట్యం లేదు. ఏ భావానికి -ఆ భావంలో కూడా ఏ స్థాయికే వృత్తం సరిపోతుందో అదీ ఎంత సంఖ్యలో నడిస్తే బాగుంటుందో తూకం తూచినట్టుగా రచన చేయటం నన్న పని గాదు. రచనలో సడిసన్న ప్రౌఢ కవి క్రీడారంగం. కీచకుడు సైరంధ్రీ వేషంలో ఉన్న ద్రౌపదిని వెంటాడుతూ వచ్చిన దృశ్యాన్ని పరికించిన భీమసేనుడి ఆగ్రహాన్ని మహాకవి తిక్కనామాత్యుడు వర్ణించిన ఘట్టాన్నే తీసుకొని చూడండి. ఈ విద్య ఎలాంటిదో మనకు కనులకు కట్టినట్టుగా తెలిసి పోతుంది. అందులో ఒక కంద పద్యం ఒక చంపక మాల ఒక సీస పద్యం వరుసగా వస్తాయి. కోపం ఉదయించినప్పుడు కందం. అది కొంచెం పెరుగుతూ పోతే చంపకం. బాగా పెరిగి విజృంభించి ప్రళయ తాండవం చేసే భూమిక నందు కొనే సరికి సీసం. పాత్ర కేర్పడిన కోప విజృంభణను బట్టి పద్య విజృంభణ. ఛంద: ఖేలనలో ఎంత ఔచిత్య పాలన ! సహృదయుడైన భావుకుడెవడికి వాడు చదువుకొని పొందవలసిన ఆనందమది. మాటలతో చాట వలసింది కాదు. పోతే ఒక్కొక్కప్పు డిలాంటి విశిష్టమైన మార్గ మేదీ కాకపోయినా కేవల మొకమాట పొందికలోనే పలుకుబడిలోనే సౌందర్యం జాలువారే సందర్భాలు కూడా ఎన్నో ఉంటాయి. “నాదు మేనున్నది చెంత గంగ మడుగున్నది ఐనటు లయ్యెడుం దుది " అని వా పోయే సీత మాటలలో బలవంతంగా నేను ప్రాణత్యాగం చేయబోతున్నాననే భావం వాచ్యంగా ఎక్కడా కానరాదు. కంఠోక్తిగా చెప్పకున్నా మాటల సందర్భాన్ని బట్టి చూస్తే భావుకుడైన వాడి మనస్సు కది వెంటనే స్ఫురించక పోదు.
Page 22
