చేసి అందిస్తుందే గాని సత్యా సత్యాలను చక్కగా విభజించి చూపదు. శాస్త్ర జ్ఞానం సత్యాలనెన్నింటినో బయట పెడుతుందే గాని అందులో సౌందర్య మనే గుణం చాలా తక్కువ. పోతే ఈ సౌందర్యచ్ఛాయ నెంతగానో సంతరించుకొన్నాయి సంగీత నృత్య చిత్రలేఖ నాదునైన కళలు. కానీ ఈ కళలన్నింటిలోనూ కనిపించే సౌందర్యమంతా మనం పోగు చేసినా అది పరి పూర్ణమైనది కాదు. అది పరిపూర్ణత నందు కొన్నది. ఒక్క సాహిత్యంలోనే. అదే సత్యమూ - సుందరమూ సమగ్రమూ - అయిన మానవ విజ్ఞానం.
4. సత్యం - శివం - సుందర మని అభియుక్తుల సుభాషితం. ఇవి మూడు ఎక్కడ పడుగుపేకగా పెనవేసుకొని ఉంటాయో దానినే మన పెద్దలు సమగ్రమైన జ్ఞానమని నిర్దేశించారు. సాహిత్య మేవం విధ విశేషణ త్రయవిశిష్టం. కనుకనే అది సమగ్రతా శిఖరాన్ని అధిరోహించింది. ఇందులో సత్యమనేది కావ్య ప్రతి పాదితమైన విషయం. సుందరం దాని రచన. మరి శివ మనేది తన్ముఖంగా కవి ధ్వనింపజేసే ఆదర్శం లేదా ప్రయోజనం. ఇది ప్రేయస్సయినా కావచ్చు. శ్రేయస్సయినా కావచ్చు. ప్రేయస్సంటే మానవుడికి తాత్కాలికంగా కలిగే సంతృప్తి. శ్రేయస్సు దానితోపాటు జనించే ఉత్తమ సంస్కారం. ఒకటి తన వరకే అయితే మరొకటి తనకూ సమాజానికీ కూడా ఉపకరించేది. మొత్తం మీద ఇవి రెండే సాహిత్య క్షేత్రం నుంచి మన మెప్పటికైనా ఆసించే ఫలాలు. ఏతత్ఫల ద్వయరస మాధుర్యాన్ని రసజ్ఞుల నాలిక కందించే ప్రణాళాకే రచన. అదీ సౌందర్యాన్ని పొందు పరుచు కొన్నప్పుడే అపేక్షిత రసాస్వాద సిద్ధి. మరి ఈ రచనా ప్రణాలిక కాధారమైన పారిజాతం ఇతి
Page 17
