కాని దానితో పాటు అనాత్మ వృత్తులు కూడ కలుగుతూనే ఉంటాయి. కనుక వాటిని పోగొట్టు కోవాలంటే తరువాత మననమనే దాన్ని సాగించాలి మనం. దీనితో అనాత్మ కూడా ఏదో కాదు ఆత్మే అలా భాసిస్తున్నదని రెండింటికీ ఉన్న వైరుధ్యం తొలగి పోతుంది. మొదటిది అజ్ఞానానికి జవాబైతే ఇది సంశయానికి నివర్తకం. మానసికంగా ఇలాంటి నిశ్చయ జ్ఞానం ఏర్పడినా బాహ్యంగా మరలా అనాత్మ ప్రపంచంతో వ్యవహరించక తప్పదు. అలాంటప్పుడు విజాతీయ భావాలు తొంగి చూస్తూనే ఉంటాయి. శరీర మున్నంత వరకూ వ్యవహారం తప్పదు. ప్రారబ్ధ మున్నంత వరకూ శరీర సంపర్కం తప్పదు. కాబట్టి దేహ పాతమయ్యే వరకూ ఆత్మ వృత్తికి ఆనాత్మ వృత్తులతో పోరాట ముండనే ఉంటుంది. కాబట్టి వాటికి పరిష్కారం వెదకి పట్టుకోవాలి మనం. ఈ పరిష్కారమే సాధన మార్గంలో మూడవదైన నిదిధ్యాస. ఆనాత్మ వృత్తు లుదయిస్తుంటే వెంట వెంటనే వాటిని ఆత్మ వృత్తిగా మార్చుకుంటూ తదేక నిష్ఠతో కాలం గడపటమే నిది ధ్యాస. ఇవి మూడూ కలిసి ఒక వడ్ల దంపకం లాంటిదని వర్ణిస్తారు భాష్యకారులు. బియ్య మయ్యే వరకు దంచవలసినట్టే ఆత్మ దృష్టి నిలబడే వరకూ ఈ శ్రవణాదులు మూడు పాటిస్తూ పోవలసిందే. దృష్టి నిలబడితే అదే నిష్ఠ అదే సాక్షాత్కారం. బ్రతికుండగా ఇది సిద్ధిస్తే జీవన్ముక్తి. దేహపాతమైతే మరొకదేహమనే ప్రసక్తి లేదు. కాబట్టి విదేహముక్తి.
అయితే ఒక్క మాట. ఆత్మా కార వృత్తి అనేది మనసులో కలిగేది ' కదా ! మరి బాహ్యమైన అనాత్మ ప్రపంచం దాని వల్ల ఆత్మగా మారటమెలా సంభవం. ఎందు కంటే ఒక పట్టణం తాలూకు వృత్తి వేరు. ఆ పట్టణం వేరు. పట్టణానికి సంబంధించి మనసులో కలిగే వృత్తే పట్టణం కాదు. ఇది దాని ప్రతి చ్ఛాయ పట్టణమనేది బాహ్యంగా ఉన్న పదార్ధం.
Page 142
