ఎందుకంటే మొదటనే చెప్పామొక రహస్యం. ఆత్మ అనాత్మ రెండూ ఒక దానితో ఒకటి తెగ దెంపులు చేసుకున్నవి కావు. ప్రతి పదార్దంలోనూ కలిసిపోయే ఉంటాయి రెండూ. సామాన్య రూపంగా ఒకటి. విశేష రూపంగా ఒకటి. అందులో ఆస్తి - భాతి సామాన్యమైతే నామం రూపమనేవి విశేషం. ఈ రెండంశాలూ కలిసి ఉండని పదార్ధామంటూ లేదు. భావమంటూ లేదు సృష్టిలో. ఇక మనకేమి భయం. నామ రూపాలను చూచి తదాకారంగా మన మనసు ఎలా మారుతుందో అక్కడే ఉన్న సచ్చిత్తులను చూచి అలాగే మారిపోవచ్చు గదా.
మనసు కొక లక్షణ ముంది. అది ఏది భావిస్తే అలా మారిపోగలదు. సాకారమే కానక్కరలేదు. నిరాకారాన్ని కూడా భావించగలదు. పృథి వ్యాదులైన సాకారాలను మన మెలా చూస్తున్నామో నిరాకారమైన వాయు వాకాశాలను గూడా చూడ గలుగుతున్నాము గదా. చివరకు సుఖ దుః ఖాదులైన భావాలు ఎంత నిరాకారమైనా అనుభవానికి వస్తున్నాయి గదా ! దీన్ని బట్టి ఆత్మ కూడా నిరాకార మైనప్పటికీ అది ఒక ప్రతిబంధకం కాదు. ఆకాశం లాగే దాన్ని గూడా అనుభవానికి తెచ్చుకోవచ్చు. ఎలాటి ఇబ్బంది లేదు. పైగా ఆకాశం లాగా విషయం కూడా కాదది. నా స్వరూపమే. కనుక ఇంకా సన్పిహితం నాకు.
ఎటు వచ్చీ దీన్ని భావించినట్టు దాన్ని భావించటాని కలవాటు పడలేదు మనం. అలవాటనేది చేసుకుంటే అవుతుంది. లోకంలో కూడా అంతే కదా. వంటా వార్పు దగ్గర నుంచి సంగీత సాహిత్యాదుల వరకు అంతా మన అభ్యాసం మీదనే ఆధార పడ్డది. అదే సూత్ర మిక్కడ. పోతే బద్ధకించకుండా సాగించాలి ప్రయత్నమనేది. అందుకే చెప్పారు శ్రవణ మనన నిది ధ్యాసన లనే మూడింటిని. శ్రవణమనేది మన దృష్టిని అనాత్మ వైపు నుంచి ఆత్మ వైపు మళ్ళిస్తుంది మొదట. దానితో ఆత్మ విషయమైన వృత్తి లేదా జ్ఞాన మేర్పడుతుంది.
Page 141
