దాని బదులు ఎక్కడికక్కడ విశేష రూపంగా చూస్తూ విశేష జ్ఞానవృత్తులే నా స్వరూపమని బ్రతుకుతున్నాము. ఈ వృత్తులే నామం. ఇదే జీవుడు. దీనితో చూస్తూ పోతే విశేష రూపంగానే కనిపిస్తున్న దాత్మ. అదే జగత్తు. రెంటికీ ఏర్పడిన లావాదేవీ క్రియ. ఇదే సంసార బంధం.
ఇప్పుడిదంతా నిర్మూలమై పోవాలంటే దీని మూలమేదో దాన్ని పోగొట్టుకోవాలి. అజ్ఞానమే దీనికి మూలం. సామాన్య జ్ఞానం లేక పోవటమే అజ్ఞానం. చీకటి లాంటిదది. చీకటి పోవాలంటే తుడిచి వేయటం, కడిగి వేయటం ఇలాంటి ప్రయత్నమేదీ పనికి రాదు. దీపం వెలిగించట మొక్కటే ఉపాయం - వెలిగిస్తే చాలు ఇక చీకటి లేదు. అది ఆ వెలుగులో చేరి వెలుగు గానే దర్శన మిస్తుంది. అలాగే సచ్చిదాత్మ రూపమైన సామాన్య జ్ఞానం అవలంబిస్తే చాలు. అదే ప్రకాశం. ఆ ప్రకాశంలో నామ రూపాలనే తమస్సు విరిసి పోతుంది. అప్పుడంతా ఆత్మ చైతన్య ప్రకాశమే. కనుక జ్ఞానమే అజ్ఞానానికి జవాబు. జ్ఞానమంటే ఒక వృత్తి. వృత్తి ఇక్కడ సవిశేషం కాదు. నిర్విశేష వృత్తి. ఆత్మా కార - అఖండాకార - బ్రహ్మా కార వృత్తి అన్నా ఇదే. భాష్యకారులు ఈ వృత్తినే విద్య అని జ్ఞానమని పేర్కొంటారు.
ఇది ఎక్కడ కలగాలి ఈ వృత్తి. మిగతా వృత్తులన్నీ ఎక్కడో అక్కడే. మనసులోనే కదా ఏ వృత్తి అయినా కలుగుతుంది, ప్రాపంచిక వృత్తులైనా అందులోనే. పారమార్ధికమైన వృత్తి అయినా అందులోనే. "మన ఏవ మనుష్యాణాం కారణ" మని కదా పెద్దల మాట. అయితే మిగతా ప్రాపంచిక వృత్తులన్నీ ఖండ వృత్తులైతే ఇది ఒక్కటీ అఖండ వృత్తి. అవి అనేకమైతే ఇది ఏకం. అవి అనాత్మకు చెందిన వైతే ఇది ఆత్మకు చెందినది. వృత్తి అయినా దీనికీ దానికీ హస్తి మశ కాంతర ముంది. అయితే ఒక ప్రశ్న. ఇవి కలిగినంత సుళువుగా అది కలుగుతుందా. అలాటి భయమక్కర లేదు.
Page 140
