లోకంలో ఏర్పడటాని కవకాశం వచ్చింది. ప్రత్యక్షా నుమానాల కతీతంగా ఏదీలేదని వాదించే వారే నాస్తికులు. ఆవాదాన్ని మనం త్రోసి పుచ్చాలంటే ముందు మరి ఒక ప్రమాణాన్ని ఆశ్రయించి తీరాలి. ఏమిటది. అదే శబ్దమనే ప్రమాణం. ప్రమాణం లేకుండా ఏది చెప్పినా అది కేవల విశ్వాసం క్రిందికే వస్తుంది. విశ్వాసమనేది హేతుబద్ధం కాదు కాబట్టి దాన్ని మనం స్వీకరిస్తే స్వీకరించవచ్చు. లేకుంటే లేదు. అదే ప్రమాణ పూర్వకమైతే తప్పకుండా స్వీకరించవలసి ఉంటుంది. అలా ప్రామాణికాలు కావటం మూలాన్నే ఐహికమైన అర్ధకామాలు అందరికీ శిరోధార్య మౌతున్నాయి. ప్రస్తుతం ధర్మానికి కూడా శబ్దమనే ప్రమాణ మొకటి ఉంది కాబట్టి మనం అంగీకరించ వలసిందే.
శబ్దమంటే ఏమిటి. మాటే శబ్దం. మాట వల్ల జ్ఞానం కలిగే మాట వాస్తవమే. ఐతే ఎవడంటే వాడు చెపితే దానికి ప్రామాణ్యం లేదు. ఫలానా చోట ఫలానా సందర్భాన్ని నేను చూచానని ఒకడు చెపుతాడు. వాడు కుర్రవాడైతే నమ్మలేము. మతి స్తిమితం లేని వాడైతే నమ్మలేము. అన్ని విధాలా విశ్వస నీయుడైన వాడే చెప్పాలా మాట. అలాటి విశ్వాస పాత్రుడే ఆప్తుడు. అతడు చెప్పినమాట ఆప్తవాక్యం. కాబట్టి శబ్దమంటే ఆప్త వాక్యమని అర్ధం.
అంతే కాదు. అది మరలా నిన్న, నేడు ఒకరిద్దరు మాత్రమే చెప్పిందయితే దానికంత ప్రాబల్యం ఏర్పడదు. పదుగురాడు మాట అయి ఉండాలి. అనాది కాలం నుంచి అనుస్యూతంగా వస్తూ ఉండాలి. అలా ఒకే మాట అనేక మంది ఏక కంఠంగా చెపుతున్నారంటే దానికి తప్పకుండా విలువ ఉంటుంది.
Page 109
