ఉత్తరార్ధము - ఆరోహణ క్రమము
ఎదట ఉన్నప్పటికీ దాన్ని మనం గమనించక పోతే అది మన కగోచరమే. ఒక ఘటం గాని పటం గాని మన కండ్ల ఎదుటనే ఉండవచ్చు. అయినా మన దృష్టి దాని మీద పడనంత వరకూ అది దగ్గర ఉన్నా కంటికి కనపడదు. దగ్గరై కూడా అది దూరమే. కారణం దాన్ని చూడక మరేదేదో చూస్తుంటుంది మన దృష్టి. ఎది చూస్తామో అదే కని పిస్తుందే గాని ఎది ఉంటుందో అది కాదు.
ఈ విధంగా అసలు దాన్ని చూడక దాని కన్యమైన వస్తువులను చూస్తూపోవటమే బహిర్ముఖత్వం. ప్రస్తుతం మన మందరమీ నామ రూప ప్రపంచాన్నే చూస్తున్నాము. నిత్యమూ దీనితోనే వ్యవహరిస్తున్నాము. పుత్రుడనీ మిత్రుడనీ కళత్రమనీ సుఖమనీ దుఃఖమనీ ఇలాగే చూస్తున్నాము. కనుక ఈ ఉపాధులే ప్రతి క్షణమూ మన కుపలభ్యమౌ తుంటాయి. మరి ఆ పరా శక్తి వీటన్నిటిలో అధిష్ఠాన రూపంగా ఉంటున్నా మనకంటికి గోచరం కాదు. కారణం ఆ దృష్టి లేదు మనకు. అందుకే ఆ తత్త్వం దుర్లభం దుర్లభతరమై కూచుంది మనకు. స్వతహాగా దుర్లభం కాకున్నా మన దృష్టికలా పరిణిమించింది. కనుక ఇంతకూ ఇది ఆవిడ దోషం కాదు. మనదే.
అలాగైతే మరలా ఆ స్వరూపాన్ని అందుకొనే మార్గమేమిటి. మన దృష్టి బహిర్ముఖంకాక అంతర్ముఖ మెప్పుడౌతుందో అప్పుడా దృష్టితో ఆ దేవతను ఆరాధించి పట్టుకోవచ్చు. ఆరాధించట మంటే నిరంతరం దాని మీదనే చూపు నిలపటం. ఆ స్పృహతోనే ఉండటం. అలా ఉండగలిగితే ప్రసన్న అయి ఆ దేవి సుఖంగా మనకు ప్రత్యక్షమౌతుంది. కేవలం దృష్టి లేకనే వ్యవహిత అని భ్రమిస్తున్నాము కాని నిజాని కెప్పుడూ సన్నిహితే. కనుక వ్యవధానం
Page 77
బ్రహ్మశ్రీ యల్లంరాజు శ్రీనివాస రావు