ఉత్తరార్ధము - ఆరోహణ క్రమము
32. మృత్యు మథనీ
33. నిర్భవా
పరిమితమైన అహంకార మమకారాలీ విధంగా సర్వాత్మనా వినష్టమైతే- ఇక మృత్యు ముఖంలో ఎప్పుడూ పడిపోడీ జీవుడు. అహం మమల వల్లనే మృత్యువనేది ప్రాప్తిస్తున్నది మనకు. మార్పే గదా మరణమంటే మార్పు పరిచ్ఛిన్నమైన నామ రూపాలకే గాని పరిపూర్ణమైన దానికి లేదు. ప్రస్తుతం మనమీ శరీరాది పరిచ్ఛేదాన్ని దాటి పోయి పరిపూర్ణమైన చైతన్య రూపాన్ని పొందాము. దానికి భిన్నంగా విశ్వమని ఏది చూచామో అదంతా మనకు శక్తిగా పరిణమించింది.
ఇలా ఉభయమూ నిరాకారమైనప్పుడు ఇక దేనివల్ల మార్పు జరగాలి. మార్పే జరగకుంటే మృత్యు వెలా సంభవం. కనుకనే మృత్యు మథని ఆ దేవత. మృత్యువును మథించి పారేస్తుంది. తనకు మృత్యువు లేక పోగా మనకు కూడా తన మృత్యుంజయత్వాన్ని ప్రసాదిస్తుంది. నిరాకార నిర్గుణ చిచ్ఛక్తి రూపిణి గనుక ఆవిడ ఎలా మృత్యువును దాటి పోయిందో - తదను గ్రహంతో మనం కూడా మృత్యువును దాటి పోగలము.
మృత్యుంజయత్వ మనేది క్రొత్తగా అందుకోవలసింది కూడా కాదు. అది ఎప్పటి నుంచో సహజంగా ఉన్నదే మనకు. మృత్యువు లేదని చెబితే జన్మాంతరాలు కూడా లేవని వేరుగా చెప్పనక్కరలేదు. ఎటు వచ్చీ అది మన స్వభావమనే సత్యాన్ని మరచి పోవటంవల్లనే మృత్యువు సంభవిస్తున్నట్టు భ్రమ పడుతున్నాము. మృత్యు మథని అయిన దేవిని ఆత్మ స్వరూపంగా భావిస్తే మృత్యువు అభావమనే స్పృహ మరలా మనకేర్పడుతుంది. మృత్యువు లేకుంటే
Page 103
బ్రహ్మశ్రీ యల్లంరాజు శ్రీనివాస రావు