వెంటనే పౌరజానపదుల నందరినీ సమావేశం చేస్తాడు. తన మనసులో అభిలాష బయట పెడుతాడు. వారూ ఆమోదిస్తారు. కుమారుడి గుణగణాలన్నీ కీర్తిస్తా రు. ఎంతగానో మురిసిపోయి ఆ తండ్రి కుమారుణ్ణి పిలుచుకొని రమ్మని సుమంత్రుణ్ణి పంపుతాడు. పంపితే ఆయన వెళ్లి ఏమి చెప్పాడో - రాముడేమి బదులిచ్చాడో - అదేమీ తెలియదు మనకు. రామం తత్రా నయాం చక్రే - రథేన - రాముణ్ణి రథంలో తెచ్చాడు. అవతార్య సుమంత్రస్తం - రాఘవం స్యందనోత్తమాత్ - అక్కడ సభా మందిరం ముందు ఆయనను రథంలో నుంచి క్రిందికి దించాడు. పితుస్సమీపం గచ్ఛంతమ్ పృష్ఠతో న్వగాత్ - ఆయన తండ్రి దగ్గరికి నడిచి వెళ్ళుతుంటే వెంబడిస్తూ వెళ్లాడట. చూడండి. తండ్రి అంటే ఎంత గౌరవమో. ఈ మూడు మాటల్లో తెలిసిపోయింది మనకు. తండ్రి రమ్మన్నాడని చెబితే చాలు. ఎందుకు ఏమిటనే ప్రశ్నలేదు. తీసుకెళ్లుతుంటే వెళ్లటమే ఎదురు నడవటమే మౌనంగా.
అక్కడ కూడా ఆయన చెబితే వినవలసిందే. తానేమి మాటడేది లేదు. నామ సంశ్రావయన్ రామో- వవందే చరణెపితుః తన పేరు ఫలానా అని చెప్పి తండ్రి పాదాలు పట్టుకొన్నాడట. సదాచారమెంత చక్కగా పాటిస్తున్నాడో చూడండి. దానికెంతగానో పరవశుడయి పోయాడు తండ్రి గాఢంగా కౌగిలించుకొని తగిన అసనం చూపితే అప్పుడు వెళ్ళి కూచుంటాడు రాముడు. ఏ పని చేసినా పెద్దల అనుమతితోనే చేయాలి. స్వతంత్రించగూడదే విషయంలోనూ. తరువాత దశరథుడు తన అభిప్రాయమూ- దానికి ప్రజల ఆమోదమూ- అన్నీ ఏకరువు పెట్టి యౌవ రాజ్యభిషేకానికి తయారయి ఉండమని చెబితే – అవునని గాని కాదని గాని ఒక్కమాట అనడు రాముడు. కనీసం తనకింత వేడుక జరగబో తున్నదనే ఉత్సాహమూ కనబరచడు. ఆ ఉత్సాహం తన పరిజనులు పంచుకొని ముందుగానే వెళ్ళి కౌసల్యకు చేరవేస్తారా శుభవార్త.
Page 45
