అలసటో ప్రయాసమో గురువుగారికి చెప్పక్కరలేదు. అంతా ఆయనే చూచుకొంటాడు. శిష్యుడు యోగ్యుడని పించుకోవాలే గాని సమర్థుడైన గురువు అతని యోగ్యత కనిపెట్టి తానే అతనికి కావలసిన వన్నీ అనుగ్రహిస్తాడు. అందుకోసం శిష్యుడు ముందుగానే అఱ్ఱులు చాచ నక్కరలేదు. ఇదుగో ఇలాంటి నమ్మకమూ బరోసా ఉండాలి గురవు పట్ల శిష్యుడికి. శిష్యుడి గుణాలూ గురువుకు బాగా నచ్చినట్టే ఉన్నాయి. కామంబహు గుణాస్సర్వే - త్వయ్యేతే నాత్రసంశయః అని అప్పుడే కితాబిస్తాడు. సకల విద్యలూ బోధిస్తాడు.
ఇచ్చినవి పరిగ్రహించటమే గాని తానుగా ఏదీ కోరడా శిష్యుడు. నోరువిప్పి మాటాడడు కూడా. మరీ మాటాడకపోతే అది స్తబ్దత జడత్వం కావచ్చు. అది మరలా పనికి రాదు శిష్యుడికి. పరిప్రశ్నేన సేవయా అన్నారు. పరిచర్యచేస్తూనే అప్పుడప్పుడు ప్రశ్నిస్తూ తెలుసుకోవాలి తెలుసుకోవలసిన విషయాలు. ఏముంటాయి తెలుసుకోవలసినవి రాముడికి. అన్నీ తెలిసినవే భగవాసుడికి. అయినా తెలియనట్టు గదా ఇప్పుడు నటిస్తున్నాడు. గురువుకు మర్యాద ఇచ్చినట్టు తనకు జిజ్ఞాస ఉన్నట్టు కనపడాలి. అందుకే మార్గ మధ్యంలో కామాశ్రమం కనపడ్డా ఒక గౌతమాశ్రమం కనపడ్డా అదేమిటిదేమిటని అడుగుతూ పోతాడు. అడిగితే దానికి సంబంధించిన పూర్వవృత్తమంతా ఆ గురువుగా రేకరువు పెడుతుంటాడు. శిష్యుడైన వాడికి బహు దేశాటనమే గాక - ఆయా దేశ చరిత్రలన్నీ తెలిసి ఉండాలనే విద్యా సంప్రదాయ రహస్యాలు కూడా మనకు బోధపడతాయి. పైగా అవన్నీ ఆయా దేవతల కథలూ, మహర్షుల కథలూ. నిజంలో అవన్నీ తన కథలే. తానేగా దేవ ఋష్యాదులందరికి ఆరాధనీయుడు. ఇంకా ఒక చిత్రముంది ఇందులో. కథలు చెబుతూ చెబుతూ తన కథ గూడా కొంత ప్రస్తావించాడు. విశ్వామిత్రుడు. ఇది రాము డడగలేదు. గురువుగారి స్వీయ చరిత్ర చెప్పమని
Page 41
