మరొకప్పుడు తన కన్నీ తెలిసి కూడా ఏమీ తెలియనట్టు కేవల మానవ మాత్రుడుగా వ్యవహరించడం కూడా కద్దు. అది కూడా ఒక లీలా భేదమే. మన కెంత శక్తి సామర్థ్యాలున్నా ప్రయోజనం లేదు. అది ఫలించటానికి కూడా ఇక కాల మంటూ ఉంది. ఏది ఎప్పుడెలా జరగాలో దాని కెవరు నిమిత్తం కావాలో అది విశ్వనియామకమైన ఒకానొక శక్తి వల్లనే ఏర్పడుతుందా ప్రణాళిక. ఎంతవాడైనా దాని ననుసరించి పోవలసిందే నని మాటలతో గాక చేతల ద్వారా తన జీవితానికే అన్వయించి లోకులకు చూపట మెంత చమత్కారం. లేకుంటే జరాసంధుణ్ణి తాను వధించలేని వాడా. అతడు తరుముతూ పోతే ఇరువది మార్లు పరుగెత్తి పోవటమేమిటి. అందుకోస మన్ని వైపులా ద్వారాలూ కవాటాలూ గల ఒక పట్టణాణ్ని నిర్మించుకొని కాపుర ముండట మేమిటి. అది ఒక నటన. కాలాంతరంలో భీముడి చేత చంపించి పాండవులకా ప్రతిష్ఠ దక్కించాలనే ఈ ఉపేక్ష. కాలయవనుడనే రాక్షసు డిరువది ఒక్కదినాలు తన కోట ముందు పాగా వేశాడు తాను బయటికి వస్తే పట్టుకోవాలని, వాడి ధాటికి భయపడినట్టుగా లోపల దాగి ఉండి సమయం రాగానే మెల్లగా అడుగులో అడుగు వేసుకొంటూ కోట దాటి వెళ్లి పోతుంటాడు. వాడు గమనించి వెంటబడి తరిమితే వాణ్ణి ఎలయించుకొంటూ పోయి ఒక కొండ గుహలోకి జొరబడుతాడు. వాడూ జొరబడి చూడబోతే ఎక్కడా ఐవులేడు. ఇంతలో, వాడి ఎదుట ఒక ఆజానుబాహుడైన పురుషుడు పడుకొని గురకపెట్టి నిద్ర పోతుండటం చూస్తాడు. వాడే కృష్ణుడనుకొని కాలితో తన్నుతాడు. అతడెవడో కాదు. ముచికుందుడు. కోపంతో అతడు కండ్లు తెరచి చూడగానే వీడు నిలువునా భస్మమై నేల రాలుతాడు. ఏమిటీ సన్నివేశం. కాలయవసుడు వాడు. కాలం తీరితే గాని చావడు. తీరిందప్పటికి. దానికి నిమిత్తమయ్యాడు. తన భక్తుడు ముచికుందుడు.
Page 117
