తత్త్వం కాబట్టి దాని నంటిపెట్టుకొన్న ఈ జీవుడు కూడా భ్రమరకీట న్యాయంగా పరిపూర్ణుడే అవుతాడు. దానితో అపారమైన సంసారసాగరాన్ని ఈది మోక్షతీరాన్ని చేరగలడు.
కానీ ఇందులో ఒక షరతున్నది. ఈశ్వరుడంటే ఎవడో ఫలానా అని తెలుసుకోకుండా గ్రుడ్డిగా భజిస్తే మాత్రం ప్రయోజనం లేదు. సింగన్న అద్దంకి పోయివచ్చాడన్న సామెత అవుతుంది. 'తెలిసి రామచింతనతో' అని గొంతెత్తి చాటాడు త్యాగరాజు. మనం భజించవలసిన ఆ భగవత్తత్త్వమేదో ఇదమితమని తెలిసే భజించాలి మనం. లేకుంటే మన ప్రయాణానికొక గమ్యమనేది లేక పోతుంది. మనం మన ఇంటి నుంచి కదిలి బయటికి వెళ్ళుతున్నా మంటే ఫలానాచోటికి వెళ్ళాలని ముందుగా మనస్సులో అనుకొని గదా బయలుదేరుతాము. దానికే గమ్యమనిపేరు. ఇలాంటి గమ్యం ప్రస్తుతం మనకా భగవంతుడే. ఆయన సాన్నిధ్యాన్నే అందుకోవాలని పయనిస్తున్నాము మనమంతా. దానికే భక్తి అని పేరు పెట్టాము. కాని ఈ భక్తి అనే ప్రయాణ మేగమ్యంవైపు సాగుతున్నదో గమ్యమైన ఆ భగవత్స్వరూపమేమిటో మనసుకు రాకపోతే ఎలాగ. కాబట్టి తప్పకుండా దాన్ని అర్ధం చేసుకోవలసిన బాధ్యత మనకు ఉంది. అర్థం చేసుకొనే ముందుకు సాగాలి మనం. అదీ షరతు.
ఇదిగో ఈ అర్ధం చేసుకోటానికే జ్ఞానమని వ్యవహారం. జ్ఞానమనేది ఎన్నోవిధాల ఆర్జిస్తుంటాము మనం. మనకు లోక జ్ఞానముంది. శాస్త్రజ్ఞానముంది, కళాజ్ఞానముంది. ప్రతి ఒక్కరంగంలోనూ జ్ఞేయమైన విషయమొకటి ఉంటుంది. అది చక్షురాదులైన ఇంద్రియాల ద్వారాగాని సాక్షాత్తుగాగాని మన మనోనేపథ్యం మీద ప్రతిఫలిస్తుంది. అప్పుడు తదాకారమైన వృత్తి ఒకటి మనసులో ఏర్పడుతుంది. దీనినే జ్ఞానమని పేర్కొంటున్నాము మనం. అప్పటికొక జ్ఞానమనేది ఉదయించాలంటే దానికొక జ్ఞేయమైన విషయమూ ఆ విషయానికొక నామమనీ రూపమనీ ఇలాంటి విశేషాలు ఉండి తీరాలని బోధపడుతున్నది.
కాగా ప్రస్తుత మీ ఈశ్వర తత్తాన్ని గ్రహించాలన్నా అది మన జ్ఞానానికి విషయ మవుతుంది. విషయమైతే దానికీ నామరూపాది విశేషాలుండి తీరవలసిందే. కాని ఉపనిషత్తుల దగ్గరి నుంచీ ఘోషించట మేమంటే దానికిలాటి నామరూపాదు
Page 67
బ్రహ్మశ్రీ యల్లంరాజు శ్రీనివాస రావు