అందులోనే లయ మవుతుంది. ఏమి కారణం. అందులో నుంచి వచ్చింది గనుకనే. రాకపూర్వ మదే గదా ఇది. మధ్యలోనే దానికి విలక్షణంగా కనిపిస్తున్నది. కనిపిస్తున్నా దాని లక్షణాల నేమాత్రం వదలలేదిది. కనుకనే మరలా దీని నాదృష్టితో చూచినప్పుడదిగానే మారి కనపించటానికెంతైనా అవకాశముంది.
మృద్ధట దృష్టాంతాన్ని ఇక్కడ మన మన్వయించుకోవచ్చు. మృత్తికనుంచే వచ్చింది ఘటం. రాకముందు అది మృత్తికలోనే ఉంది. అయితే ఘట రూపంగా కాదు. మృద్రూపంగా. మృద్రూపంగా ఉన్న అదే తరువాత మృత్తికకు వేరుగా భాసించింది. మరలా భగ్నమైతే మృత్తికలోనే లయమయింది. అంటే ఏమన్నమాట. ఘటమనేది ఒకటి క్రొత్తగా ఎక్కడి నుంచో రాలేదు, పోలేదు. అలాటి పదార్థ మెక్కడా లేదసలు. మృత్తిక యొక్క ఒకానొక రూపమే ఘటమని పేర్కొంటున్నాము. మృత్తికే తత్త్వం. ఘటమనేది దాని ఆభాస. దాని ఆభాస గనుకనే దాని దృష్టితో చూస్తే అదేనని ఆకళింతకు రాగలదు.
ప్రస్తుతమీ ప్రకృతి పురుషుల సంబంధం కూడా ఇలాంటిదేనని భావించాలి మనం. మృత్తికలాగా పురుషు డొక్కడే తత్త్వం. చిదాత్మకమైనదది. కనుక స్వతహాగ ఉండగలదు. మరి ప్రకృతి అనేది ఆ చైతన్య శక్తి. అనుక్షణమూ దాని నంటి పట్టుకొనే ఉంటుంది. మృత్తికలో ఘట జనన శక్తిలాంటిది. శక్తిరూపంగా ఉన్నంత వరకూ పరమాత్మ కన్నా వేరు కాదది. పాలలో నీరులాగా ఏకాత్మకమే. అదే నామ రూపాత్మకంగా మారేసరికి తద్భిన్నమైన జగత్తుగా దర్శనమిస్తున్నది. ఆదే ఈ సంసారం. మరలా ఈ భాసించేదేదో గాదు. ఆ చైతన్యమూర్తియేనని గట్టిగా భావన చేశామంటే చిన్మయంగానే సాక్షాత్కరిస్తుంది. శక్తే వ్యక్తమైతే ప్రపంచమయింది. అవ్యక్తమైతే శక్తి అయింది. శక్తిగా తత్త్వమైతే వ్యక్తిగా ఇది దాని ఆభాస, ఆభాస అయిన ఈ వ్యక్త ప్రపంచాన్ని అవ్యక్తమైన శక్తిగా భావించి ఆ శక్తిని కేవలం ఆత్మ చైతన్యంగా దర్శించటమే అసలైన సాధన.
అయితే చిత్రమేమంటే వ్యక్తమైన ప్రపంచమూ వాక్కే. అవ్యక్తమైన శక్తీ వాక్కే. ఇది వైఖరీ వాక్కైతే అది పరావాక్కు పరపరమేశ్వరునితో వీకం. ఆ పరయే పార్వతి. ఆవిడ వ్యక్తమై ఈ జగద్రూపంగా భాసిస్తున్నది. అప్పుడు జగత్తూ ఈశ్వరుడూ
Page 63
బ్రహ్మశ్రీ యల్లంరాజు శ్రీనివాస రావు