3. దీనినిబట్టి ప్రతిశరీరరమూ స్పృశ్యమే గాని అస్పృశ్యమేదీ లేదని అర్ధమవుతున్నది. అది మానవశరీరమే కాదు- పశుపక్ష్యాదుల శరీరమైనా సరే. ఏదైనా సాకారమే భౌతికమే గనుక స్పృశించటాని కభ్యంతరం లేదు వాస్తవానికి. అయితే అస్పృశ్యులెవరిక. ఆ మాటకర్థమేమిటి? మనం స్పృశ్యమనుకొనే శరీరమే సంస్కార రహితమైతే అస్పృశ్యం సంస్కారమంటే శుద్ధి. అది మన స్నానపానాదులలోనూ ఆహార విహారాలలోనూ వేషభాషలలోనూ - అన్నింటిలో పాటించాలి. పాటించాలంటే అలా పాటించాలనే సంకల్పముండాలి మానవుడికి. అంటే మనసులో శుద్ధమైన భావాలుండాలి. భావశుద్ధికి మూలం ఆత్మజ్ఞానం. అది మనసును నియమిస్తే ఆ మనసు శరీర సంస్కారానికి దోహదం చేస్తుంది. శరీరం కన్నా మనసు - మనసు కన్నా ఆత్మ పరిశుద్ధమైన వని గదా చెప్పాము. అవి పరిశుద్ధంగా ఉంచుకొనగలిగితే చాలు. బాహ్యమైన శరీరం దాని పాటికదే పరిశుద్ధి చెందుతుంది.
4. అంతేకాదు. భావశుద్ధి అంటే బాహ్యశుద్ధి ఉన్నా లేకున్నా పరవాలేదన్నారు. పెద్దలు. బాహ్యం కేవలమొక ఉపాధే. అది ఒక తొడుగులాంటిదే జీవుడికి. జ్ఞాని అయిన వాడికీ తొడుగు ఎలా ఉన్నా ప్రమాదం లేదు. అంతరమైన జ్ఞానమే దీని మీద ప్రసరించి దీన్ని కూడా నిర్మలంగానే మార్చగలదు. అలా కాకపోతే మృగమాంసం విక్రయిస్తూ జీవించే ధర్మవ్యాధుడు కౌశికుడిలాటి బ్రాహ్మణుడికి బోధచేయలేడు. శునక మాంసానికి కూడా కక్కుర్తి పడ్డ విశ్వామిత్రుడు గాయత్రీ మంత్ర ద్రష్టకానూలేడు. నిన్న మొన్నటి విష్ణుచిత్తుడు తన మిత్రుడు నమ్మళ్వారు మాలవాడని కూడా చూడక మరణశయ్య పయినున్న అతణ్ణి చూడటానికి మాలగూడానికి హుటాహుటిగా పరుగెత్తనూ లేడు. అపవిత్రః పవిత్రోవా... శుచిః... - అన్నట్టు పవిత్రత అపవిత్రత అనేది మానవుడి భావనలో ఉంది గాని బాహ్యంలో లేదు. భావం నిత్యమూ శుద్ధమూ ఉదాత్తమూ అయి ఉంటే అలాంటివాడు బాహ్యాభ్యంతరాలలో రెండింటిలో పరిశుద్ధుడే. లేకుంటే అపరిశుద్ధుడే. ఇందులో జాతి మత కులాది భేదం లేదు. ఆమాటకు వస్తే బ్రాహ్మణుడైనా భావశుద్ధి లేనివాడెంత బాహ్యమైన ఆచారంతో బ్రతికినా వాడ స్పృశ్యుడే లోకానికి. అదే ఒక చండాలుడయి కూడా పరిశుద్ధమైన భావంతో జీవించే వాడెప్పటికీ లోకానికాదర్శప్రాయుడే. ఇంతకూ అంతశ్శుద్ధి లేని శరీరం స్పృశ్యమైనా సుఖంలేదు. అది పరిపూర్ణంగా ఉన్న శరీర మస్పృశ్యమైనా నష్టం లేదు. అసలు స్పృశ్యత కన్నా
Page 182
బ్రహ్మశ్రీ యల్లంరాజు శ్రీనివాస రావు