కృషి
కృషితో నాస్తి దుర్భిక్ష మన్నారు మన పెద్దలు. కృషి చేసేవాడికి కరువు భయం లేదట. కృషి అంటే భూమి దున్నట మని అర్ధం. నల్లబంగారమని పేరు భూమికి. భూమి దున్నితే బంగారం లాంటి పంట పండుతుంది. పంట పండితే తిండి దొరుకుతుంది. తిండిపడితేనే ఏదైనా చేయగలడు మానవుడు. శరీరమాద్యం ఖలు ధర్మ సాధనమ్. శరీరమే దేనికైనా సాధనం. కర్మభూమిలో పుట్టాము మనమంతా. కర్మచేయక తప్పదు. ఒక్కక్షణం కూడా పనిచేయకుండా కూచోలేము. ప్రకృతి గుణాలలా కూచోనీయవు. ఏదో ఒక కృషి చేయిస్తూనే ఉంటాయి మనచేత.
చేయటానికి మనకు శరీరముంది, వాక్కుంది, మనసుంది. శరీరం వరకైతే పశుపక్ష్యాదులకూ ఉంది. కాని వాక్కు లేదు. మనస్సంతకన్నా లేదు. ఎంతోకొంత ఉన్నా అది వాసనా రూపమే. విచేచనాత్మకం కాదు. అలాటి వివేచనా శక్తి ఉన్నవాడు మానవుడే. దానితో ఏపని చేయాలో అది ఎలా చేయాలో తెలిసి చేస్తాడు. ఒక పద్ధతి ప్రకారం చేస్తాడు పద్ధతి అనేది మన ఆదర్శాన్ని బట్టి ఉంటుంది. జీవితంలో ఏది సాధించాలనుకొన్నావో అది ఆదర్శం. దాని కనుగుణంగా ఎలా చేయాలనుకొన్నావో అది పద్ధతి. ఈ రెండూ ఉంటేనే అది కృషి అనిపించుకొంటుంది. లేకుంటే అడ్డదిడ్డమైన పనేగాని కృషి గాదు.
అలాంటివాడూరక పుట్టాడు, పెరిగాడు, బతుకుతున్నాడు. యధాజాతుడని పేరు వాడికి. బ్రతకటం కాదు గొప్ప. దేనికోసం బ్రతకుతున్నాడో ఏమిచేస్తూ బ్రతుకుతున్నాడో అన్న ప్రశ్నకు జావాబు పనికాదు కృషి. దీనికే అభ్యాసమని పేరు. అది మానవుడికి సంస్కారమిస్తుంది. నిసర్గమని సంస్కారమని రెండున్నాయి మాటలు. సహజమైనది నిసర్గం. దానికి మెరుగుపెట్టింది సంస్కారం. శాస్త్రీయంగా చెబితే ఒక వస్తువులో దోషాన్ని తొలగించి గుణాన్ని గలిగించటమే సంస్కారం. సంఘసంస్కారమని, మతసంస్కరణమనీ, రాజకీయ సంస్కరణమని వింటున్నాము మనం. అ వన్ని అలాంటివే. అన్నిటికీ పునాది ఆత్మ సంస్కరణ. ఎవడి జీవితాన్ని వాడు చక్కదిద్దుకోవటం. అది మానసికంగా సాగాలి మొదట. మానసికంగా పరివర్తన చెందితే, వాచికంగా
Page 177
బ్రహ్మశ్రీ యల్లంరాజు శ్రీనివాస రావు