4. కాని ఈనాటి వాళ్ల అభిప్రాయం చూస్తే ఈ సామాజిక చైతన్యమనేది మన పూర్వకవుల రచనల్లో చాలా తక్కువనీ అసలు మృగ్యమని చెప్పినా ఆశ్చర్యం లేదనే మాట వినిపిస్తూ ఉంది. మన పురాణేతి హాసాలూ ప్రబంధాలూ నాటకాలూ ఇవన్నీ అయా కవులు తమ చుట్టు ప్రక్కల ఉన్న సామాజిక పరిస్థితులను గమనించక వాటికి దూరదూరంగా ఏదో భావనా జగత్తులోకి వెళ్లిపోయి చేస్తూ వచ్చిన కల్పనలుగా వీరు భావిస్తున్నారు. ఇలాంటి మాటలు తూచా తప్పకుండా నమ్మే అమాయికులు కూడా చాలామంది తయారయ్యారు.
5. ఇది ఒక పెద్ద అపోహ. కవిత్వమనే దాని స్వరూపమేమిటో దాని పరిధి ఎంతవరకో గమనించక పోవటం వల్ల ఏర్పడిన అపోహ ఇది. కవిత్వమొక కళ. చాలా గొప్ప కళ. కళ అనే సరికది లోకవృత్తానికి కేవలం అద్దం పట్టినట్టుగా ఉండగూడదు. ఎంత సన్నిహితంగా ఉండాలో అంత దూరంగా కూడా ఉండాలది. అప్పుడే అది కళ అవుతుంది. అలా కాక ఉన్నదున్నట్టుగా ఏకరువు పెడితే అది ఒక చరిత్ర అవుతుంతే గాని కళ అనిపించుకోదు. కళ కావాలంటే కొంత మరుగనేది ఉండి తీరాలి.
6. అయితే అలాగని అది ప్రపంచానికి ఏమాత్రమూ సంబంధం లేకుండా పోరాదు మరలా. లోక వ్యవహారంతో సంబంధం పెట్టుకొంటూనే కళా గౌరవాన్ని కాపాడుకోవాలది. అది ఎలా సంభవమని అడగవచ్చు. ఒక కవి తీసుకొనే సామాగ్రి దాని రచనా ఒక ఎత్తు, తద్వారా అతడు సాధించే ప్రయోజనం మరొక ఎత్తు. ఈ రెండింటిలో మొదటిది సమాజ స్థితిగతులకు కేవలం దాసోహమని పరిచర్య చేయనక్కరలేదు. బాగా దూరం వెళ్లినా వెళ్లవచ్చు, ఏమీ పరవాలేదు.
7. పోతే రెండవ భాగముందే కావ్య ప్రయోజన మనేది. అది ఎక్కడో స్వర్గసీమలకు పోయి విహరించటానికి లేదు. ఎక్కడికి వెళ్లినా ఎంతదూరం వెళ్లినా తన చుట్టూ ఉన్న సమాజానికి దాని పురోగతికీ తోడ్పడేది కావాలి. దీనినే మన ఆలంకారికులు కావ్యార్ధమనీ ధ్వని అనీ పేర్కొంటూ వచ్చారు. మొత్తం తన కావ్యం ద్వారా కవి లోకానికందివ్వదలచిన సందేశమది. ఇందులో కవి సమాజ చైతన్యాని కెంతైనా బాధ్యత వహించవలసి ఉంది.
Page 133
బ్రహ్మశ్రీ యల్లంరాజు శ్రీనివాస రావు