దొకటుంటేనే భయం. ఏకమేవాద్వితీయమని తెలిసినప్పుడిక భయమెక్కడిది, తత్రకోమోహఃకశ్శోకః ఏకత్వమను పవ్యతః. సర్వమూ నా స్వరూపమని ఏకంగా చూచినప్పుడిక శోకం లేదు. శోకం లేదంటే అర్ధమానందానుభవమే. అదీ మామూలు ఆనందంకాదు. బ్రహ్మానందం. మనం పొందే అన్ని ఆనందాల కన్నా పెద్దది. శాశ్వతమైనది.
12. పోతే ఇది అర్థం చేసుకొనే మేధావంతులైతే మంచిదే. అర్థంకాని పామరుల మాటేమిటి. వారి భాషలో కూడా అర్థమయ్యేలాగా చెప్పవచ్చునన్నారు. అదే ఆత్మానందం. మనం ప్రతి ఒక్కటీ లోకంలో కావాలని కోరుతున్నాము. పెండ్లాం, బిడ్డలు, ఇండ్లు, వాకిండ్లు, ధన, ధాన్యాలు ఒకటేమిటి. ప్రతి ఒక్కటీ అనుభవిస్తే బాగుండుననే. ఈ అనుభవం ఎవరిది. ఆ వస్తువులదా, నాదా, నాదే, వస్తువులూ వ్యక్తులూ, కేవలం నాకు ఉపకరణాలే. భర్త భార్యను ప్రేమించాడంటే భార్యకోసం కాదు. తనకోసం. భార్య దాని కుపకరణం. అలాగే సజీవ నిర్జీవ పదార్థాలన్నీ నా అనుభవానికి సాధనాలే, పనిముట్లే. కనుకనే నా దృష్టి ఎప్పుడూ ఈ అనాత్మ జగత్తు మీదకా దుండవలసినది. ఆత్మమీద. అనగా నా మీద. ఇలా క్రమంగా అనాత్మద్వారా కూడా ఆత్మనందుకో గలిగితే అది ఆత్మానందం. మరి ఆత్మ అనాత్మ అని రెండు భావాలున్నప్పుడు అది అఖండమైన బ్రహ్మానందమెలా అయింది. అనాత్మ అనేది వస్తువైతే నీ వనుమానించేది నిజమే. వస్తువు కాదది. ఆ భాస. అంటే మన ఆత్మ చైతన్యమే మరొక రూపంలో భాసిస్తున్నది. మన నీడ నీళ్లలో కనిపించినట్టు, తెలియక అది వేరనుకొన్నా - తెలిసి చూస్తే అదినేనే. అప్పుడాత్మానాత్మలనే ద్వైత దృష్టిలేదు. రెండూ కలిసి అద్వైతమే, ఇదే అద్వైతానందం.
13. అయితే ఇది పట్టటమంత సులభంకాదు. ద్వైతదృష్టి అద్వైత దృష్టిగా మారాలి. ఈ దృష్టే విద్య. బ్రహ్మవిద్య. లోకంలో అన్ని విద్యల మాదిరే దీనినీ శ్రవణ మననాదులచేత చక్కగా అభ్యసించాలి. అది పరిపాకానికి వస్తే మనకు రెండు ఫలితాలు తప్పక లభిస్తాయి. ఒకటి కామాప్తి. మరొకటి కృతకృత్యత అన్నారు. దీనిలో ఐహికాముష్మిక చింతలు రెండూ అస్తమించి ఒక గొప్ప ఊరట కలుగుతుంది. అదే విద్యానందం. మరి ఈ విద్యానందస్థాయి కెదగాలంటే విషయ ప్రపంచంలోనే
Page 128
బ్రహ్మశ్రీ యల్లంరాజు శ్రీనివాస రావు